Koersverslagen Nieuwelingen

recentste eerst
zie ook foto's nieuwelingen en uitslagen

2010 (tweedejaarsnieuweling)

10 oktober: Affligem classic Topcompetitie - 21e
Het moest er dan toch ooit van komen: mijn laatste wedstrijd als nieuweling en in mijn provinciale kampioenentrui. Hiervoor trokken we naar Affligem, waar de laatste manche van de topcompetitie doorging. Op het programma stond 72 heuvelachtige kilometers voor 93 renners.
Ook al was ik nog niet echt vermoeid door het seizoen en mocht het mocht nog enkele weken langer geduurd hebben, ik stond toch niet met een goed gevoel aan de start. Mijn buik was totaal niet in orde. In de 2de ronde ga ik eens mee met een 5-tal,


ik had rap door dat het niet zou blijven duren en reed niet voluit door. Naarmate de kilometers vorderden ging het steeds beter.


Hier wordt de straat vrijgemaakt van gevaarlijke voorbijgangers voor onze doortocht.


Na ong. 5 ronden viel de beslissing: Jonas Rickaert bleef alleen over van een 3-tal en Otto Vergaerde ging er naar toe. Ik wachtte af. Ze kregen een mooie voorsprong en er werd hard in het peloton gereden. Tijd dus om de ogen open te houden.
Op dat cruciale moment en op de 2de helling van het parcours viel ik plat,
niet onlogisch op een stuk asfalt, dat je met moeite nog asfalt kan noemen.
Ik reed door en wachtte dan op de auto van de West-Vlaamse Wielerbond, jammer genoeg waren ze een hele tijd achter want op hetzelfde moment hadden er 3 renners problemen en ze konden niet door. Met een kleine minuut achterstand vertrok ik opnieuw. In het peloton hadden ze het al vlug door, want een renner trok direct door. Misschien reed ik iets te rap in de achtervolging op het peloton, na 4 kilometer was ik er al opnieuw bij. Ik had ferm op mijn adem getrapt en moest recupereren. Op dat moment was de koers helemaal opengebarsten.


Ik zag nog net dat Kevin Deltombe vertrok, daarna onder meer nog Maxime. Totdat ze met 8 waren van voor. Het draaide waarschijnlijk wel niet perfect, want ze bleven in ons gezichtveld. Had ik superbenen gehad, dan had ik er misschien nog naar toe kunnen rijden, maar nu had ik met krampen te maken.
Vooraan kon Miel het zeer mooi afmaken voor Otto Vergaerde en Dries van Gestel. Maxime werd 5e en Niels 9e.


Ik eindigde op een teleurstellende 21e positie. Ook slecht voor mijn klassementen: in de topcompetitie van de 3e nr de 4e, (was ik vooraan mee, dan had ik misschien wel 2e kunnen worden), bergklassement 5e naar 6e en punten 3e naar 4e. Er zijn betere manieren om je seizoen te beëindigen, maar ik mag toch ook niet klagen, want ik heb een mooi en regelmatig seizoen met prachtige koersen gereden.


3 oktober: Keizer der Nieuwelingen Tielt, BvB - 32e
Voor de start werd ik meteen tot één van de favorieten gebormbardeerd door de krant, wat eigenlijk wel eigenaardig is voor een parcours dat niet het mijne is. Deze week was ik wat ziek, maar daar ondervond ik in koers geen last van.
Onze ploeg bestond uit Miel, Maxime, Niels, Thybo en mezelf.

Het parcours was 79 km, op lange, vrij brede wegen, met veel wind. De start werd op de mooie markt van Tielt gegeven.
Ik had er opnieuw zin in vandaag en ging vaak mee. De benen waren goed, ik wist wel dat het scenario van vorige week onmogelijk was, dus sprong ik enkel maar mee met de favorieten. De eerste ronde won ik een spurtje. Vele keren reden we weg, maar het kwam altijd terug samen op de ring rond Tielt. Soms zag het er zelfs zeer goed uit, maar dan draaide het niet rond.
Het was ook belangrijk dat we probeerden de 2de plaats in het ploegenklassement te heroveren van Menen.
Daarom dat ze soms het gat toereden als er een mooie groep mee weg was. We waren immers altijd vooraan vertegenwoordigd.


Nadat we met een groepje van 15 werden teruggepakt gingen we de voorlaatste ronde in, Miel vertrok en wanneer ook hij ingelopen was, gingen er 7 minder verwachte renners aan de haal. Een ronde later sprongen Niels en 6 anderen er naar toe. Omdat Niels normaal gezien favoriet was in de spurt, zetten we het spel op stop in de achtervolging.


Het ging echter niet rap vooruit vooraan, ze bleven op een goeie 100 m van ons hangen. Bij mij jeukte het om nog eens aan te vallen, maar ik besloot te wachten, want het risico dat de rest van het peloton op mijn wiel zou springen was te groot. Vooraan begon Niels wat laat met sprinten en werd hij ook gehinderd, Lorenzo Blomme was een fiets sneller en werd keizer, Ruben Pols werd 3de. In de spurt kon ik me niet super plaatsen en finishte 32e.
Wij eindigen wel 4e in het ploegenklassement en zo 2e in het eindklassement.
Vandaag kon ik er niet uithalen wat er in zat, maar ditmaal telde vooral het ploegbelang.


26 sept: Jemeppe topcompetitie: 2e
Met deze wedstrijd zat ik al een heel jaar in het hoofd, vorig jaar reed ik hier ook, had zeer goeie benen, kon gemakkelijk mee met de kopgroep, maar had pech. Dus wou ik dat recht zetten. 130 renners voor ong 80 km aanvankelijk in de gietende regen. Het parcours was nog lastiger dan vorig jaar, toen waren de klimmetjes nog gespreid, maar nu kwamen ze allemaal na mekaar.
Na een warrige start, kon ik vlug opschuiven tot de eerste gelederen, toen schakelde ik en zat mijn shifter helemaal vast. 3 km lang probeerde ik het recht te trekken, ik dacht dat de koers al gedaan was, gelukkig ging het dan toch en kon ik verder mijn tocht verzetten. Ik wist dat er zeker een groep zou wegrijden en toen ik zag dat Piotr Havik en Michael Goolaerts weggingen, 2 gepatenteerde rouleurs, moest ik wel antwoorden. Ik kwam bij hen, de ambiance zat er met ons drieën direct in en we waren vertrokken voor een avontuur van 74 km. We moesten knokken voor één minuut, maar daar bleef het bij. Op de eerste helling, na 43 km, zagen we dat er een groepje op 30 seconden hing, we waren al redelijk kapot en wachtten. Toen kwam Joachim Vanreyten ons voorbij gescheurd, we vervoegden hem en de rest kwam er niet meer bij.
De volgende klimmen konden we ons tempo rijden zonder domme dingen te doen.
Voor de 4de klim had er zich een groep van het peloton afgescheurd, toen we bij de bordjesman zagen dat ze dichter kwamen, draaiden we nog eens het gaspedaal volledig open. Ze bleven hangen en met 15 seconden voorsprong begonnen we aan de laatste klim in het plaatselijk circuit. Joachim Vanreyten nam de kop, Een moegestreden Michael en ook Piotr moesten al redelijk snel de rol lossen. Ik bleef in zijn wiel, maar de tank was leeg, ook omdat ik geen snelle suikers nam op het laatste. Joachim die nog frisser zat, trok nog één keer door en was weg. Ik volgde op 10 seconden, Michael viel terug en een achtervolgende Piotr kreeg het gezelschap van Aimé de Gendt.
Joachim won voor mezelf en Aimé. Piotr was 4de, Nathan van Hooydonck 5de en Michael Goolaerts nog verdienstelijk 7e. Joachim toonde dat hij ook kon winnen zonder op zijn spurt te rekenen. Ik won het dagklassement in de knelpunten en werd 2de in het bergklassement.
Mijn revanche op vorig jaar is alleszins genomen. Uitslag
Klik hier voor videoverslag



18 sept: Dottignies BvB - 28e
Deze Beker van België vond eens niet ver van mijn deur plaats. De 5 geselecteerden van onze ploeg waren Miel, Niels, Maxime, Edward en ik. Het parcours bestond uit één grote ronde en 2 lokale ronden. De grote ronde was 55 km lang, de lokale12.5. Samen goed voor 80 km op een mooi parcours. Met de volle goesting stond ik aan de start, na een meerdaagse ben ik meestal uitstekend in vorm.
Direct na de start gaat Michael Goolaerts, ik kon niet anders dan antwoorden en had dat beter niet gedaan. Ik was er 10 km niet goed van, want de benen stonden precies op springen. Na 20 km kwamen we bijna alleen maar op kleine weggetjes. Miel reed weg met 7 anderen en ze konden een mooie voorsprong nemen. Na ong. 30 km moesten we de achterkant van de Mont Saint-Aubert doen (de mooie côte de la Folie). Cedric Vanhoutteghem en Miel kwam als eerste boven, gevolgd door Miel. Ik reageerde op de aanvallen van Aimé de Gendt en Miel Houfflyn, ik kwam meer en meer in de wedstrijd. Op een bepaald moment ging Kevin Deltombe aan en Houfflyn reageerde. Ik maakte me klaar om mijn ketting op de grote plateau te leggen en er naar toe te rijden. Mijn ketting draaide tussen mijn kader en crankstel. Ik stond 40 sec. aan de kant voor ik weer weg kon.
Met mijn lichaam vol adrenaline ging ik weer op weg, ik kon niet door op de steilste stukken en moest zelf in het gras rijden. In de afdaling maakte ik aanstalten om er weer naar toe te rijden. Maar dan kwam er een zeer gevaarlijke bocht aan, waar Miel gevallen was (hij viel over een haag). Even later reed er iemand Miels fiets, die daar gewoon tegen de haag stond, in brokken.
Ook ik miste mijn bocht, door de adrenaline en moest weer vanaf nul op de grootste versnelling vertrekken.
Het duurde 25 km voor we er weer bij het peloton kwamen, ik had de benen opgeblazen door er te rap naar toe te willen gaan.
4 km verder viel de finale beslissing: Miel Houfflyn en Aimé de Gendt vertrokken, Kevin Deltombe ging erachter. Alleen DJ-Matic reed echt in de achtervolging. We misten echter Miel en ik was niet 100 procent meer. Op 3 km perste ik er wel nog eens alles uit en trok het peloton tot op 50 m van de 3. Het viel echter stil en ze bleven voor. In de sprint maakte Kevin het af voor De Gendt en Houfflyn. Niels won gemakkelijk de pelotonsprint; ik werd 28e.
Jammer van die problemen op het belangrijkste moment van de koers.
Miel werd naar de kliniek gevoerd en daar werden geen breuken vastgesteld (enkel schaafwonden en een verstuikte knie).


10-12 september: Criterium Européen (Luxembourg): 5e
10 sept: rit 1 Alzingen - 19e
In Alzingen ging het Criterium Européen des jeunes van start, eigenlijk het officieuze EK voor nieuwelingen. 5 jaar geleden had mijn broer hier eigenlijk moeten winnen, dus ik was gemotiveerd.
Het peloton telde 166 renners en ik was deel van het Vlaamse team met Martijn de Meestere, Jan Logier, Michael Cools, Jochem Roegiers en Dries van Gestel. Het parcours was 16 km lang, sterk golvend met één klim, 8 % van ong. 1 km lang. In totaal was het 80 km, maar toch mocht er maar 1 ronde drank gegeven worden, wat we op voorhand zelf niet wisten.
De beuk werd er vanaf het begin ingegooid, het gemiddelde loog er immers niet om, meer dan 42 km per uur op zo'n parcours is wel snel. In het begin zat de lange reis nog in de benen, maar dat ging na een tijdje weg. In iedere ontsnapping hadden we wel een mannetje mee, Jochem kon samen met Tiesj Benoot en nog een renner een kleine 2 ronden voor blijven. Op de klim probeerde ik zo ergonomisch mogelijk te rijden, dat loonde want na halfweg wedstrijd begon ik beter en beter te worden. Op een anderhalve ronde van het einde ging Michael Goolaerts weg uit het peloton.
Ik reed er achter met een Deen, hij was mij meer dan last dan tot hulp, toch kwamen we erbij. Op de klim nam ik de kop, de Deen loste de rol. Dan gingen we maar met 2 alleen door, we reden hard door, maar op 6 km van de meet, net voor een technisch stuk kwamen ze op 50 m. Met de gedachte dat het ging ontploffen op de laatste klim liet ik mij inlopen. Michael deed het anders en ging door. Achteraf gezien had ik dat beter ook gedaan, want ze lieten hem weer wat meer rijden. Het peloton scheurde maar het brak niet, Michael werd boven gegrepen. Ik voelde me nog redelijk fris en probeerde nog eens. Doordat er bijna geen bevoorrading was, zat ik zonder drank en als gevolg had ik krampen.
In de sprint zat ik ideaal gepositioneerd, 4de. Maar ik kon niets meer forceren en zakte er nog door.
Dries Van Gestel werd 11de, Jan Logier 17de en ik 19de.
Vandaag beter gegokt, maar er stonden nog 2 koersen op het programma. Frederik Plesner won voor Elias Busk en Rik Mensink.

11 sept: rit 2 Orscholz - 18e
Na een slechte nacht trokken we de grens over naar Duitsland. Daar ging de op papier gemakkelijkste rit van start. 9 ronden van 9 km werden ons voorgeschoteld, het parcours was golvend en het weer was schitterend.
Net als gisteren vlogen ze er ook vandaag weer van bij de start in. Vanaf half koers kregen er veel dan precies een klop, maar bij mij was dat niet het geval. Piotr Havik zag het zitten en reed in de eerste ronde al weg. Ondermeer Michael (Cools) en Otto Vergaerde gingen mee. De samenwerking was niet perfect en na 2 ronden waren ze ingelopen. Na 5 ronden ging er op een hellend stuk een renner aan, ik volgde


en in mijn wiel volgde er opnieuw een Deen. De eerste viel totaal stil en waaide terug. De renner in mijn wiel wachtte precies op het peloton, ik reed dan maar alleen verder. De 2e van gisteren en latere winnaar Elias Busk vervoegde mij. De sterke Zwitser Tom Bohli en Otto Vergaerde kwamen ook tot bij ons. Zij reden voor de bergtrui. Bohli won alle sprints. Met 4 draaiden we rond, ook al liet Busk vaak zijn beurt over. Na een kleine ronde kwam er een groepje met ondermeer Michael Goolaerts en Martijn de Meestere aansluiten.
Nu draaiden we echt goed rond, het zag er goed uit. Nadat er nog 10 kwamen aansluiten en we het tempo erin hielden, was het niet meer mogelijk voor het peloton om terug te keren. Het gemiddelde lag weer boven de 42, en net als gisteren werd ik op het einde beter. Op één ronde van het einde riep er een ploegleider van Balen aan Michael dat hij nog iets moest proberen. Hij vroeg aan mij om nog te demarreren, samen hadden we een punt afgesproken. Ongeveer 200 m van dat punt ging hij al aan, er sprongen er een paar op zijn wiel en ik counterde dan maar, we waren op 1.4 km van de meet. Nu was het nog hellend, dalend en weer hellend. Naar boven reed ik goed, en kon voorsprong nemen. Ze leken te gaan twijfelen in de achtergrond, maar in het stuk naar beneden offerde er één van de drie Denen zich volledig op. Zonder makker ging ik ook niet zo goed naar beneden en op 300 m van de meet haalden ze me in. Ik eindigde als laatste van de kopgroep.


Busk won voor Soren Andersen en Alexander Geuens. Ook Martijn De Meestere zat in het koppeloton.
Michael viel letterlijk weg vooraan en zou 's anderendaags niet meer kunnen starten met een gehavende knie.

12 sept : rit 3 Walferdange - 8e
De afsluiter van deze ronde werd meteen de zwaarste, ook al was het maar 64 km. 7 ronden van 4 km en 3 grote met iedere keer de Biirgerkreiz (2 km aan ong. 8% gem.). De lokale ronden werden aan een hoog tempo afgewerkt. Er waren wel veel pogingen, maar aan zo'n tempo was het niet mogelijk om voor te blijven. Het werd dus wachten tot de eerste beklimming. Ik kon mooi vooraan starten en bleef daar ook. Zonder echt noemenswaardige aanvallen reed het peloton compact naar boven. In de afdaling smeet ik me, maar ze was niet technisch genoeg.
De tweede keer werd er het rapst gereden. Na de eerste 5 viel er een gaatje, ik probeerde er met 4 anderen naar toe te rijden en had daar een km voor nodig. Boven was er een zeer bizar fenomeen, daar regende het met bakken uit de hemel, beneden was het toen nog droog. We waren met een zeer mooi groepje, zonder de leider, weg. In de afdaling viel er iemand net voor mij, maar ik kon er gemakkelijk naast rijden.
Net voor de derde beklimming kwam een 20-tal opnieuw aansluiten, waaronder alle leden van de Vlaamse ploeg. Op de klim waren het opnieuw bergtrui Bohli en Andersen die het tempo voerden. Nu was het iets trager, toch kwam er een splitsing net voor de top. Het gat werd net voor mij gelaten, maar ik kon er vrij gemakkelijk weer naar toe rijden. De afdaling bleef spekglad en de ongelukkige Piotr Havik (die 4 keer op 2 dagen viel) maakte een tuimelpartij. Ik zat er dicht op en maakte een kanjer van een slipper. Beneden was ik weer bij de elf die voor de overwinning gingen. Vooral Jochem Roegiers viel in het werk naar boven sterk op als eerstejaars.
Het Criterium Européen was over het algemeen genomen zeer goed georganiseerd, maar dan stonden plots op 500 m van de meet 6 auto's stil. De sprint was daardoor sterk ontregeld, ik ging rechts door, maar zag dat ze direct op mijn wiel sprongen. Op dat moment trokken ze links de sprint vol aan. Ik wachtte te lang om in te schuiven en mijn sprint was verloren. Ik werd 8e, Dries werd 9e en Jochem Roegiers 11e.
In het eindklassement werd ik 6e. Volgens onze berekeningen en die van de bondscoach was ik 5e (de 6e was altijd achter mij), maar ook na de 2e rit stonden fouten in de uitslag. (noot: uiteindelijk werd de uitslag gecorrigeerd en werd ik inderdaad 5e)
Ik kan in alle geval terug kijken op een geslaagde eerste kennismaking met het internationale wielrennen, en misschien zat er nog iets meer in.
De hele Vlaamse ploeg deed het goed en we wonnen het (officieuze) ploegenklassement. Dank aan coach en begeleiders. Foto's en filmpje volgen. zie ook site organisator. . Hieronder videoverslag van de 2e en de 3e rit.


5 september: Sint-Lievens-Houtem (BvB) - 4e
Voor het tweede jaar op rij stond ik aan de start van de beker van België in Sint-Lievens-Houtem, ofwel de GP Serge Baguet. Aan vorig jaar had ik hier geen goeie herinneringen, ik reed wel een goeie koers, maar viel op een gevaarlijk punt in het parcours. Dit jaar hadden ze dat er gelukkig uitgelaten. Maxime, Christophe, Miel, Niels en ik stonden voor de opdracht om onze 2de plaats in het ploegenklassement te verdedigen.
Het nadeel van de parcoursverandering was nu wel dat het meer op een kermiskoers leek. Er werd zeer rap gereden (gem = 43.6), ik handhaafde me mooi vooraan en wanneer er een mooi groepje wegreed, ging ik in de tegenaanval, ik had direct door dat ik goeie benen had en hield mijn poging dan maar stil. Die 9 reden een kleine 2 ronden voor. Eens de samensmelting er gekomen was, trok ik door met Michael Goolaerts, ik was plots alleen en een 20-tal renners onder leiding van Dieter Verwilst vervoegden me.


Jammer genoeg was de kwaliteit bij die 20 niet de grootste, daarom dat de ketting soms stokte.


Na een kleine 2 ronden werd ook onze groep ingelopen. Vanaf dan waren er geen langdurige ontsnappingen, enkel Miel en nog een renner bleven een halve ronde voor.In het parcours zat er één lang stuk vals plat op een slechte baan, wat bij de meeste doorwoog op het laatste.
Ik zag dat er een 3-tal met Goolaerts weg was, daarna een 6-tal onder leiding van Joachim Vanreyten, Jan Logier en Dries Van Gestel. Iedereen wist dat je met die mannen moest mee zijn. Ik ging er alleen naar toe, wat later kwamen Kevin Deltombe en dan Seppe Verschuere en Saimen De Laeter. Heel wat grote namen dus... Ook Christophe Noppe was erbij en reed een dijk van de wedstrijd (hij zou 10e worden). Op 4 km van de meet vielen we uit mekaar, we waren even met 5 weg. Ik twijfelde om alleen door te gaan, maar besloot om nog even te wachten.


Op 1 km van de meet ging Joachim Vanreyten, net voor het moment dat ik ging gaan. Op 400 m van de meet was het aan mij om over te nemen, maar ik twijfelde om mijn spurtkansen niet te verliezen. In de spurt achter Vanreyten zat ik ideaal geplaatst in het wiel van Verschuere, maar op het einde werd ik ingesloten van links. Ik durfde mijn wiel niet te smijten, wat een normale spurter wel gedaan zou hebben, omdat ik vreesde tegen Seppe te zitten. Joachim won dus voor Seppe en Michael en ik werd nipt 4e. Kevin werd 5e. Wij wonnen het ploegenklassement.


Wat ik hieruit leerde is dat het al een stuk beter is in vergelijking met Adinkerke en dat ik iets te lang gepokerd heb. Vanaf vrijdag ga ik met de Vlaamse ploeg naar het Critérium Européen des Jeunes in Luxemburg. Meer informatie hier.


31 augustus: Adinkerke (tijdrit Top. en BvB) - 27e
Op het programma stond nog eens een tijdrit, deze is de alombekende in Adinkerke. Het was 16.8 km lang in de Moeren. 140 renners gingen van start, met daarbij alle toppers. Ik ging als één van de laatsten van start. Ik had wat last van slijmen en de reis naar Aosta zat nog in de benen. Ik had er nogal wat getraind in de bergen en dat zou zeker een verschil maken met het biljartvlakke Adinkerke.
Toch stond vandaag mijn 2de plaats in de topcompetitie op het spel, dus moest ik wel alles geven.

Ik startte misschien iets te voortvarend, in het begin was het meewind voor een 7-tal km. Al vlug kwam ik tot op 20 sec. van de voor mij gestartte Jochen Moens. Maar daarna ging het niet meer zo goed. Ik had 5 km nodig om die toe te rijden, wanneer ik bij hem kwam bleef hij in mijn wiel zitten en moest de rol niet lossen. Op het einde perste ik er nog alles uit op de brug en kon weer voor komen. Ik eindigde in een matige tijd van 23 min 51, goed voor een 27e plaats. Daarmee kom ik nu slechts op de 5de plaats in de topcompetitie,
een beetje ontgoocheld, maar nu ook geen drama.
De trainingen in Aosta zijn belangrijker voor mijn ontwikkeling als renner.
Met die gedachte gingen we naar huis, normaliter hoop ik er weer te staan binnen een paar weken.
Winnaar werd Michael Goolaerts, voor Saimen De Laeter en Joachim Vanreyten.


22 augustus: Kachtem - 1e (na solo van 60 km)
Gebrand op een mooie prestatie stond ik aan de start in een deelgemeente van mijn thuisstad, samen met een kleine 40 anderen. Ons werden 13 ronden van 5.2 km voorgeschoteld. Er waren geen benoemenswaardige hellingen, behalve dan het "Hoge" van Kachtem (=700 m sterk vals plat). Door sponsor Rik Gryspeert van DJ-Matic werd er ook een klassement in de koers gemaakt. 3 premiespurten, de winnaar kreeg 100 €, de tweede 75 en de derde 50. In koers zouden we vooral moeten opletten van de sterke Fransman Jauregui Quentin.
Ik bleef welgeteld 3 km in het peloton. Ondertussen hadden Quentin en ikzelf al eens aangevallen. Op een stil moment viel ik dan aan. In eerste instantie sloot een Waal bij mij aan. Ik had direct de indruk dat hij het moeilijk had, want na de bochten moest hij steeds meters laten. 3 km later ging ik alleen door.


In het peloton was er geen organisatie, wel konden enkelingen aanvallen. Ploegmaten Thybo en Maxime verrichten uitstekend afstopwerk
totdat ik 1 min 30 voorhad. Dank daarvoor! Ik kon een mooi tempo blijven ontwikkelen.

Van de koers achter mij weet ik niet zoveel, want ik was er niet bij. Wel hoorde ik dat op een bepaald moment een tweetal achter mij zat. Ze kwamen niet dichter en werden ingelopen.
De laatste ronden vergrootte mijn voorsprong alleen maar. Zodra ik 3 minuten voor was, kon ik het tempo wat lager leggen. Er kwam ook steeds meer wind opzetten, wat het nog zoveel lastiger maakte. Na een solo van 60 km kon ik helemaal kapot nog eens het zegegebaar maken.


Ik had 4' 12" voorsprong. Het ploegsucces werd compleet, want Maxime werd 2de en Glenn Cauwelier (die aan zijn eerste jaar bezig is) 3e.


Hier een foto van onze 'triple'


Nu ga ik supporteren voor mijn broer en trainen in Aosta. Daar wordt een grote ronde voor beloften gereden.
(foto's dank aan Barry Garcy & Lieven Gayse)


18 augustus: La Gleize (klimkoers) - 6e
110 renners waren klaar om in kletsnatte omstandigheden de klimkoers in la Gleize af te werken. Deze had veel gelijkenissen met Harzé, met dat verschil dat het hier alleen maar lange klimmen waren. Voor de start stond ik 4de in de topcompetitie, maar omdat nummers 2 en 3 er niet waren, zou ik wellicht opschuiven. Eerst moesten we een ronde doen met de voorkant van de Rosier in, dan 2 ronden met de Vecquée en de achterkant van de Rosier, die op momenten zeer steil was.
Doordat de wegen spekglad waren en je bijna niets kon zien door de regen, gingen de meesten met de schrik in de broek naar beneden richting la Gleize. Ook al werkten mijn remblokken niet perfect, toch konden Lindsay de Vylder en ik wegrijden (later had Lindsay kettingproblemen). Dan al werd de eerste splitsing gemaakt. De eerste beklimming werd aan goed tempo verreden. Ik probeerde 1 keer, maar dat was maar om te testen. Michael Cools kwam als eerste boven, ik volgde in zijn spoor.


In de 2de afdaling kon ik nu wel afscheiding maken. Jammer genoeg niet genoeg. Eenmaal in Stoumont was er een tussenspurt, niemand ging ervoor, ik nam de punten voor mijn afwezige ploegmaat Miel Pyfferoen (leider in het rushes-klassement) en kon zo super gemakkelijk een boeket bloemen en 30 euro winnen. Dan werd de Vecquée opgereden. Vele pogingen van Otto Vergaerde en mezelf, maar men plooide niet. Wanneer we beneden waren moesten we richting Creppe. Dit was zeer steil met percentages boven de 10 %. Daan Hoeiberghs gooide de beuk erin met een snedige demarrage. Vergaerde, Joachim Vanreyten en ik volgden. Ik was de enige die overnam en zo kwam iedereen terug.
De 2de keer de Vecquée reden we met de voltallige groep van ong 35 man. Het werd pas echt gespeeld op de 2de keer la côte de Creppe. Opnieuw viel Hoeiberghs aan en ik kon als enige volgen. We waren met 2 goed aan het rond draaien. Een 3-tal kwam aansluiten, ze maakten aanstalten om over te nemen, maar legden de snelheid veel lager. Zo konden er nog 7 aansluiten. Op 1 km van de meet viel Niels Verbraeken, die in de koers niet op het voorplan was gekomen, tot 3 keer aan. De 3de keer was de goeie en hij bleef voor. Ik reed me kapot in de achtervolging op hem en verloor nog wat plaatsen, zodat ik 6e werd. Otto werd 2e, Joachim 3e. De beelden van de aankomst en de renners die stikkapot waren, zijn sprekend. Hier zal nog een filmpje van volgen.



Joachim Vanreyten verstevigt zijn positie in het topcompetitieklassement; ik sta opnieuw tweede. Michael Cools won de meeste klimspurten en neemt de bolletjestrui over. Ik kreeg wel een boeket voor de rushes mee naar huis.


Na de huldiging kwam de zon, zodat de juniores in prachtige omstandigheden en in een nog meer magnifiek decor konden rijden.
Beelden aankomst zie films


15 augustus: Habay-la-Neuve (Bk tijdrijden) - 5e
Het BK tijdrijden werd dit jaar verreden in het verre Luxemburg. Omdat de nieuwelingen al vroeg moesten starten, besloten we om al
van de dag ervoor te gaan. Zo konden we ook nog eens het parcours verkennen. Dit was prachtig, maar echt zwaar: 17 km lang op sterk glooiende wegen door het woud van Anlier met zelfs een klim waar de percentages boven de 10 procent gingen.
Ik moest veel eerder dan de overige favorieten starten. Dat was toch wel een nadeel, want bij de tijden tussendoor had ik geen mikpunt. Mijn ambitie was top 10, omdat ik het werk op de tijdritfiets een tijd vergeten was. Een paar kleppers waren afwezig wegens de Jugendtour. Ik startte sterk, maar geraakte niet helemaal in mijn ritme. Ook maakte ik een paar schoonheidsfoutjes, waardoor ik de kans op het podium verkeek. Halfweg kon ik wel James Baeyens inhalen, nochtans geen slecht renner.

Op het einde begon het dan toch weer iets beter gaan en de klim naar de aankomst kon ik op grote snelheid oprijden.


Aan de meet had ik de 1e tijd. Er gingen daar nog 4 renners onder. Ik kwam 4 seconden te kort voor het podium en minder dan een seconde voor de 4e plaats. Dat tijd relatief is bewees mijn broer toen hij 5 jaar geleden dit BK bij de nieuwelingen verloor met 2 tienden van een seconde.
De eerste 2 waren niet te pakken. Joachim Vanreyten werd verdiend en zoals verwacht BK tijdrijden met een half minuutje voor op Otto Vergaerde, die op zijn beurt 30 seconden voor had op Daan Hoeyberghs. Verrassing van de dag werd Jan Logier, die knap vierde werd.


8 augustus: Woesten - 3e
Doordat volgende week enkel het BK tijdrijden op het programma staat, gingen we vandaag nog eens koersen. Ik besliste dit pas 2 uren voor de koers zodat er een paar dingen verkeerd gingen. Te laat gaan slapen, minder dan 2 uur voor de start eten... Van de 63 renners die startten zaten er vele goeie bij, doordat het de enige koers van West-Vlaanderen was. Ook vergat ik mijn provinciale trui, maar ik kon gelukkig van Gianni Bostoen een truitje gebruiken. Het was te groot en dus niet aerodynamisch, maar het ging. We waren ook goed op tijd (=35 min.)
Toen Seppe Verschuere direct na de start doortrok, voelde ik dat het niet snor zat. Toch kon ik al de eerste ronde wegrijden, ze hadden goed tempo gemaakt en Cedric Vanhoutteghem ging nog voor de meet aanvallen.


Ik volgde, wat een verschil met gisteren, nu lieten ze me rijden. In schuifjes kwamen Floris Thoré, Pieter Jan Decock en de Engelsen Dante Carpenter en Hart Tao Geoghegan aansluiten. Het draaide nu beter, hoewel nog altijd niet perfect, rond.


We konden een kleine 2 minuten nemen en het zag er goed uit. Plots kwam een achtervolgende groep
(met o.m. Seppe Verschuere, Maxime Farazijn, Lorenzo Blomme, Jan Logier en ploegmaten Cil Desmaels en Gianni)


nog sterk opzetten uit de achtergrond en ik nam verantwoordelijkheid.
We trokken het tempo de hoogte in. Voor Pieter Jan ging het te rap en hij moest lossen.
We gingen de laatste ronde in met een 30-tal seconden voor. Ik probeerde nog 4 keer, maar ik was niet sterk genoeg om hen eraf te rijden, ik kon een gaatje maken, enkel de Brit Hart bleef in mijn wiel zitten. We gingen dan maar naar een spurt, waarin ik kansloos was. Ik koos het verkeerde wiel, dat van Hart, Cedric won gemakkelijk voor Hart en mezelf.


De spurt achter ons werd gewonnen door Lorenzo Blomme, Seppe en Maxime. Toch ging ik tevreden naar huis, ik was niet super, had toch redelijk wat premies binnengehaald en had een mooie ereplaats.



7 augustus: topcompetitie Polleur-Stoumont-Polleur - 19e
Op het programma stond één van de meest prestigieuze koersen. Het parcours bestond uit 5 hellingen, waarvan de tweede (de Vecquée)
de lastigste is. Aan de start stonden 121 renners. De voorspelde regen bleef in de Ardennen uit. Ik was gemotiveerd. Mijn broer was hier 5 jaar geleden 2e geworden. Zie films.
Direct na het startsignaal ging Miel Pyfferoen ervandoor, zijn doel was de eerste tussenspurt in Stoumont binnen te halen. Op de Becco werd hij evenwel ingelopen. Dan volgde een spurt tussen Houfflyn, Goolaerts en Cools voor de bollen.


Na de eerste beklimming kwam er een stuk vals plat, een afdaling en dan een stuk vallei. Het was jammer dat de koers daar beslist werd en niet op de bergen. Iedereen die potentieel gevaarlijk was voor de gele trui (blijkbaar ook ik) werd op het wiel gereden. Ze lieten jongens als Houfflyn, Goolaerts... gewoon rijden. Als ik eens aanzette kon iedereen plots wel uit het zadel komen. Dan maar wachten tot de Vecquée, na zo'n 500 meter gooide ik de knuppel in het hoenderhok. Even waren we met een selecte groep weg, maar zoals het de hele koers het geval was, namen ze ofwel niet over, ofwel veel trager. Boven was er nog ongeveer 35 man in het peloton.


De volgende col werd er opnieuw in slakkentempo gereden ook al zagen we de vluchters rijden.
Bij het ingaan van de plaatselijke ronden hadden ze al meer dan een minuut voorsprong. Jammer genoeg ligt de côte de Fays mij niet helemaal: hij is wel lang genoeg, maar zeer onregelmatig met zelfs een stuk afdaling. Piotr Havik nam wat voorsprong, ik reed er alleen naar toe, maar de gele trui liet niet begaan.


Hij kleefde als een schaduw op mijn wiel.
Wanneer Aimé de Gendt dan ging, bleven ze wel zitten, zo kon hij nog naar de eersten rijden.
Vooraan was het wel mooie koers met steeds wisselende koerssituaties. Michael Goolaerts kwam sterk uit de hoek. Bij het ingaan van de laatste ronde had hij een mooie voorsprong, maar boven waren Daan Hoeyberghs en Miel Houfflyn voor. Daan reed weg van Miel en won mooi deze koers. Jens Vandenhoudt won de spurt van het kopgroepje dat nog over bleef. De laatste beklimming probeerde ik nog één keer. Joachim Vanreyten en Kevin Deltombe (nummers 1 en 2 in de stand) reden naar mij. Ik zag dat Joachim het lastig kreeg, maar was zelf net niet sterk genoeg om van hem weg te rijden.


Tiesj Benoot bracht het peloton weer bij. In de spurt werd ik 7e en 19e in het totaal.


Het is jammer dat een goeie rangschikking in het klassement bepaalt of je vooraan mee bent of niet.
Net als vorige week werd er negatief gekoerst: niet om te winnen maar om een concurrent in het klassement af te houden.


1 augustus: topcompetitie Denderwindeke - 14e
Voor de derde topcompetitiewedstrijd trokken we naar Denderwindeke. Het was bijna hetzelfde parcours als in de ronde van Oost-Vlaanderen, met dat verschil dat we eerst een grote ronde moesten doen met daarin de Onkerzeleberg en de Bosberg. Aan de start stonden er 120 renners. Ik was gemotiveerd door mijn 4de plaats in de Ronde van Oost-Vlaanderen.
Het startsein was nog maar gegeven en er reed al een groepje van 5 man weg.
Alles kwam echter samen voor de Bosberg, deze begon ik in 25e positie.


Ik kon gemakkelijk naar boven rijden en even waren we met 7 weg.
Dan gingen een sterke Miel Pyfferoen en Michael Goolaerts in de plaatselijke ronden demarreren.


Er kwamen er een paar aansluiten, maar wanneer ze op het punt stonden terug ingelopen te worden gingen ze met 3 (Miel, Michael en Jordy Ganseman) door. Miel zou er de leiding in het knelspurtenklassement aan over houden.
Ondertussen werd iedereen die sterk geklasseerd stond in de hoofd- of nevenklassementen erg geviseerd.
Het klassement verdedigen ging voor op het proberen te winnen van de koers.
Jammer, want daardoor kregen we een gesloten wedstrijd. Zelf stond ik op een gedeelde 2e plaats. Op een bepaald moment kon ik toch met met een andere renner wegspringen. We kwamen op 75 meter van de drie leiders, waar Michael Cools de plaats van Ganseman had overgenomen.
Ze sprongen echter allen op mijn wiel.
Dan gingen er outsiders weg (of mensen die verder stonden in een klassement) en liet iedereen begaan.
De volgende beklimming van de Congoberg moest Miel vooraan de rol lossen.
Het sein voor mij om er eens de pees op te leggen. Hier was de enige plaats om aan te vallen. Er kwam lichte afscheiding,


maar ik kreeg geen hulp van anderen. We zagen ze op 150 m rijden, doch dan zette Immo Dejaegher het spel op slot. Onbegrijpelijk want ze hadden niemand mee. De kopgroep kreeg 2 minuten cadeau. Er restte mij niets dan gewoon nog eens te proberen de laatste ronde op de Congoberg. Iemand van Immo Dejaegher bepaalde het tempo. Miel Houfflyn ging door, dan counterde ik. Ik had zo'n 25 m op de nummers 1 en 2 in de stand en een kleine honderd op nog een groepje. We kwamen samen, maar blijkbaar zat iedereen kapot. Gelukkig konden we voor blijven. Ik probeerde nog enkele malen, maar gele trui Vanreyten liet niet begaan. In de sprint van ons groepje werd ik 5de


en sta nu 3de in de stand. Otto Vergaerde won voor Aimé de Gendt en man van de wedstrijd Michael Goolaerts.
Waar deze koers de vorige keer een opsteker was, was het deze keer een afknapper. Gelukkig is er volgende week opnieuw koers.


25 juli: Wielsbeke BK - 12e
Zonder torenhoge verwachtingen gingen we van start voor het BK in Wielsbeke. Gemotiveerd door de nabijheid van het grootste kampioenschap, maar gedemotiveerd over het parcours: 7.2 km lang, maar zonder echte hindernissen. We gingen met 146 van start, de vooruitgeschoven mannen van onze ploeg waren Miel, Maxime en Niels voor de spurt.
Iedereen ging nerveus van start, vanwege de vele valpartijen bij de eerstejaars. Ik ging rap naar voor en bleef daar de hele koers. Mijn doel was de eerste koershelft attent te rijden en in de tweede proberen weg te geraken. Vandaag waren wij de sterkste ploeg, bij iedere ontsnapping was er minstens één iemand mee, meestal Miel.

Er werd hard gereden op de stroken meewind en het viel vaak stil tegen wind.
In de tweede ronde ging een groep van 7 man weg, wanneer Maxime en Niels de sprong waagden, reed het peloton het gat dicht.
Miel ging door en er ontstond een nieuwe groep die ook zo'n 2 ronden voor het peloton reed.
Op 5 ronden van het einde mengde ik me meer in de debatten. Het was meestal wel niet nodig, omdat er een ploegmaat voor was.
Op 3 ronden plaatste Thybo (Notredame) een verschroeiende demarrage. Maxime ging er naar toe, ook Miel Houfflyn en Dries van Gestel volgden het duo.


De laatste ronde waren ze nog altijd voor, als het stil viel ging ik alleen in de tegenaanval. Ik kwam bij het kwartet, maar het tempo stokte. Een km later was het peloton er al. Ik ging met Miel nog even door, maar het miste wat panache. 3 km later probeerde ik nog eens, nu met Michael Goolaerts en weer Miel (Pyfferoen). Eenmaal ingelopen zat er geen benzine meer in de tank. Helemaal kapot kon ik me toch vooraan houden.
Op 350 meter zat ik zelfs nog in 4de positie. Ik zakte er helemaal door en werd 12de.
In de massaspurt zag je dan mensen die je de hele koers niet zag. Voor mij was het gegokt, gespeeld en verloren.
Op 450 meter van de meet speelde Jonas Rickaert alles of niets. Het werd alles en met 20 meter voorsprong werd hij winnaar.

Een mooie kampioen van België, voor Joachim Van Reyten en Kevin Deltombe.
Videoverslag


20 juli: Sint-Laureins - 2e
Voor het eerst sinds lang stonden we nog eens aan de start voor een kermiskoers. Ik mocht mee met Daniel, waarvoor dank.
10 ronden van 6.6 km werden ons voorgeschoteld met iedere ronde €10 premie.
Ook Niels en Miel tekenden hier present. 38 renners vergezelden ons.
Van bij de start gooiden Miel en ik er de beuk in. Wanneer hij ingelopen werd, ging ik en zo ging dat ronden lang.
3/4 van onze pogingen werden gecounterd door de lokale renner Michael Cools. In het begin had hij hulp van een andere Avia-renner,
maar die verdween uit koers. Ik kon vandaag ook 3 premies mee naar huis nemen.
Matthias Vandewalle kon een kleine 2 ronden voorop blijven, maar alleen tegen een peloton is vechten tegen de bierkaai.
Nadat Miel en een compagnon op 2 ronden werden ingelopen, was het nu eens Cools die aanviel, Niels volgde.
Wanneer ik zag dat er niemand zin had, maakte ik alleen de sprong. 
Vooraan was echter de samenwerking niet ideaal, toch konden we 50 seconden nemen.
De laatste ronde speculeerden we zodat het peloton nog dicht kwam. Ik begon als laatste aan de spurt.
Net wanneer ik wou aanzetten, was Michael me voor. Niels kon hem echter gemakkelijk afhouden
en won overtuigend, op de meet kon ik Cools met zo'n 20 cm kloppen. Miel werd 7de.


17 juli: Sint-Katelijne-Waver Prins der Nieuwelingen - 14e
Op het programma stond deze keer de prins der nieuwelingen. De koers was 75 km lang en werd verreden op slecht lopende betonbanen, waar er meestal zijwind stond. Eerst werd er een grote ronde gerreden en daarna 6 lokale ronden. 
Zonder echt grote ambitie stond ik vandaag aan de start: op de stage had ik goed doorgetraind. In de grote ronde sprong ik vaak mee. De benen voelden niet slecht aan, maar echt schitterend was het ook niet. In de lokale ronden waren er ook tussenspurten. Wij haalden de meeste binnen. Ook was Miel vandaag zeer goed, hij zinde op revanche na zijn ongelukkige Ronde van Oost-Vlaanderen. Hij viel het meest aan, wanneer hij ingelopen werd, ging hij opnieuw. Ook ik ging vele malen mee. Jammer genoeg mocht er maar 2 ronden drank aangegeven worden en ik zat op het einde zonder. Op 2 ronden van het einde was er een groep van 15 man voorop, waar ik ook bij zat. We werden ingelopen en Miel ging opnieuw. In schuifjes kwam het tot een groep van 10.
Maxime en Miel waren vertegenwoordigd, het initiatief was dus niet aan ons. Ik wachtte tot nog iemand de sprong zou wagen, maar dat gebeurde niet. Toen ik zag dat ze voorop zouden blijven ging ik in de achtervolging. Ik kwam bij een groep van 9, maar de anderen waren niet sterk genoeg meer, en konden maar weinig overnemen. Jammer, want op bepaalde momenten zagen we ze voorrijden op 200 meter. Op het einde stortte ons tempo in mekaar zodat we op 35 seconden eindigden. Vooraan haalde Maxime verdiend zijn eerste grote vis binnen, Miel had de bel niet gehoord en werd 6de. Ik werd 14de en Niels won de pelotonspurt. Christophe had die aangetrokken en werd 91e.
De stage heeft alleszins zijn vruchten afgeworpen. In het ploegenklassement werden we 2de na Balen.
Blij met de zege van Maxime, maar wat mij betreft ontgoocheld over het missen van de juiste ontsnapping.


10-11 juli: Ronde van Oost-Vlaanderen
rit 2 Denderwindeke - 4e
Vandaag was het zaak om de truien van Miel te verdedigen, we waren er allen klaar voor. Vandaag stond een parcours op het programma dat me wat beter lag dan gisteren. We moesten 6 ronden van 12.3 km afleggen met iedere keer de Congoberg, die ong. 1 km lang is met 60 m hoogteverschil. Net als gisteren was de hoge temperatuur de grote toleiser.
We startten achteraan, maar schoven direct op. Op alles wat bewoog, sprongen we direct. Niemand kreeg de kans om te ontsnappen, alles ging dus goed tot de 2de ronde. Miel kreeg problemen met zijn ketting, op dat moment was het peloton al in 4 brokken (o.a. door vele valpartijen). Het duurde dus langer dan een minuut tegen dat hij een nieuwe fiets kreeg. Het kalf was dan al verdronken; hij had niet de kans om terug te komen. Indien we alle 6 hadden gewacht, dan hadden we helemaal niets meer gehad, want plots begonnen er zo'n 10 man volledig rond te draaien. We deden er alles aan om het tempo eruit te houden, maar niets baatte. Ondertussen zat er nog maar 35 man van de 131 in het peloton. We wisten dat het verloren was, dus probeerden we er maar het beste van te maken. Ondanks de vele tegenaanvallen van mezelf had ik nog steeds een goed gevoel. De pijn in de rug was er nog steeds, maar minder zwaar.
De voorlaatste ronde ging de brit Jonathan Dibben in de aanval op de Congoberg. Ik was de enige die volgde. In de afdaling kwamen Maxime en Toon Wouters aansluiten. Piotr Havik reed het gat jammer genoeg dicht. De laatste ronde bepaalde Harry Tanfield het tempo op de Congoberg voor Dibben. Plots waren we weg met 4, de twee Britten, Niels en mezelf. Maxime liet knap het gat vallen, maar de anderen hadden geen excuus; iedereen wist dat het dan gebeurde. Aimé de Gendt was nog de enige die kwam aansluiten. Op het einde probeerde ik nog een keer, want ik wist dat Dibben niet te kloppen was in de spurt. De krampen kwamen op en ik gaf het op. In de spurt was ik kansloos. Dibben won voor Niels en Aimé de Gendt. Wat later kwam ik aan en dan de andere Brit. Wouters won de pelotonspurt. Miel had 2 truien verloren: de gele aan Piotr Havik, die zijn derde ronde binnenhaalt, de groene aan Wouters, maar hield wel de bolletjestrui. Het ploegenklassement was ook voor onze ploeg. In het algemeen klassement schoof ik op tot de 10de plaats. Het was een jammere zaak want Miel had normaliter die trui gehouden, maar pech maakt nu eenmaal deel uit van de koers. Morgen gaan we voor 4 dagen op ploegstage in de Ardennen, om o.a. topcompetitiewedstrijden te verkennen.

rit 1 Oudegem - 20e
We stonden vandaag met 6 om 4 uur aan de start van de eerste rit van de ronde van Oost-Vlaanderen. De geselecteerden waren Maxime, Edward, Niels, Miel, Christophe en mezelf. De eerste rit was 72 km lang en werd verreden in een ongeloofelijke hitte.
De beuk werd er ingegooid vanaf het begin. Ik kon op iedere aanval gemakkelijk reageren. Na 4 km kwam er een demarrage van 2 renners. Miel reageerde en we zouden hem voor de rest van de koers niet meer terugzien. We stopten allen goed af en een ronde later ging Piotr Havik aan, hij kwam bij Miel en tesamen reden ze door. Ik hield me rustig en dacht dat alles nog moest beginnen. Daarna kwamen er vele pogingen, maar niemand was geroepen. Uiteindelijk ontstond er een kopgroep van 12 man. Ondertussen kreeg ik een klop van de hamer, vandaag was ik gewoon niet sterk genoeg, dit kwam ondermeer door een hevige rugpijn (cadeautje van mijn val in Laplaigne) en door waarschijnlijk te weinig water te drinken en gewoon een slechte dag.
De laatste ronde voelde ik me al wat beter. Ik ging nog eens aanvallen om onze plaats in het ploegenklassement te versterken. Ik dichtte de kloof op een 3-tal van 30 seconden in 3-4 km. Dan zocht ik ook nog een ander groepje op, maar ze smolten tesamen. In de sprint van mijn groepje werd ik 5de en in totaal 20e. Miel was de sterkste man in koers en won ook verdiend voor Havik. Nu wordt het zaak zijn truien (geel, bollen en groen) te verdedigen morgen in het wat meer heuvelachtige Denderwindeke. Hopelijk zijn de benen dan iets beter.


4 juli: Laplaigne BVB - 6e
Samen met Miel, Niels, Maxime en Arthur (Vanlokeren) staan we aan de start van de beker van belgië in het Waalse Laplaigne.


Het parcours was ongeveer 13 km lang, biljartvlak en dat moesten we 5 keer doen. Het weer was ideaal en de wind was matig tot sterk aanwezig.
De eerste 2 km moesten we achter de auto afleggen, onmiddellijk een paar valpartijen. Wanneer de officiële start werd gegeven vloog ik er direct in, samen met Dylan Jaspers. De benen voelden niet slecht aan, maar ze werden steeds beter. De tweede ronde ging ik samen met een renner van DCM weg, ik keek achterom en daarna ging hij bruusk naar links, ik ging tegen dek en hou vele schaafwonden eraan over. Ik kon na 7 km mijn plaats weer innemen. Ik zag dat er een grote groep weg aan het rijden was en ging ik met twee andere in de achtervolging. We zochten de aansluiting, maar we werden rap ingelopen. Ik hield me wat gedeisd doordat ik stijf was. 
Op 2 ronden van het einde reed er een groepje weg met grote namen. Ik voelde dat het moment er was, ging in de tegenaanval, maar mijn kompanen reden niet voluit mee door. Seppe Verschuere viel aan en ik volgde. We raapten wat renners op en maakten de 11-man grote groep compleet. O.a. Maxime, Michael Goolaerts, Wouter Leten, Aimé de Gendt, etc. De laatste ronde konden we onze voorsprong uitbouwen, van mijn wonden voelde ik niet veel meer door de adrenaline, maar dan gooit iemand, goedbedoeld wel, een volle beker water tegen mij. De wonden brandden en ik was nog stijver. Toch ging ik nog 2 keer mee met Seppe, om te proberen weg te geraken. De sprint was naar beneden en werd verdiend gewonnen door Seppe. 2e was Wouter Leten, 3e Kevin Deltombe. Ik was 6de en Maxime 7de. In het ploegenklassement werden we 3e. Aan de ene kant ben ik opnieuw tevreden met de conditie, aan de andere kant denk ik dat er meer in zat.


1 juli: Harzé klimkoers - 17e
Dit was een wedstrijd, die meetelt voor de topcompetitie. Doordat ik een mooi resultaat neerzette in de Vanspringel Diamond, had ik hier een mooi klassement te verdedigen. De voorbereiding was wel jammer genoeg allesbehalve ideaal. Mijn examens duurden lang, daarom kon ik in het weekend niet koersen en miste ik snelheid en koersritme. Ook sliep ik deze nacht maar 6 uur, de redenen daarvoor weet ik nog altijd niet, maar de warmte speelde zeker een rol. Niettemin stond hier een mooi en zwaar parcours en dat heb ik graag. Ook was dit de eerste koers in lijn voor mij.
Ik startte achteraan en probeerde op te schuiven. Na 7 km kon ik vooraan postvatten; daarna kwam de eerste en minst zware klim van deze koers. Drie renners reden voorop en daarachter was Miel (Pyfferoen) zeer bedrijvig. De tweede klim, de Rosier, is een klepper van formaat die maar liefst 4 km lang is, maar niet zo steil. Ondermeer Piotr Havik bepaalde het tempo, er scheidde zich een groep van een man of tien af. Vele anderen keerden in de afdaling terug. Het gevoel op de klimmen was goed, maar in de afdaling en op het vlakke verspeelde ik onnodige krachten (niet door mijn dalerskwaliteiten). We begonnen met een 60-tal renners aan de derde heuvel. Deze lag mij het best en ik kon zelf wat recuperen.


In de afdaling reed Havik weg met Michael Cools en Quentin Jauregui. Deze hadden een mooie voorsprong toen wij aan de 4de en steilste klim begonnen, deze naar Chession. Hier ranselde Seppe Verschuere het peloton uit mekaar, Miel Houfflyn en ikzelf volgden. Daarna ook Kevin Deltombe en een verrassend sterke Martijn de Meestere.


n de afdaling en daarna keerden we terug op de leiders. Er sloten er nog een paar aan, zodat we met 9 waren.
Ik reed dan al een hele tijd virtueel in het geel in de topcompetitie, maar dan begonnen de kilometers hun tol te eisen. Ik kreeg overal in mijn benen krampen. Opweg naar Bru kon ik ze nog enigszins onder controle houden,


maar op 4 kilometer van het einde was het niet meer te houden. Toch zette ik verder, maar ondertussen reden Houfflyn, Deltombe en Havik op een hellende strook weg. Daarna waren ze met 4 en dan Cools, De Meestere en ikzelf, die alle drie met krampen te maken hadden. Op 1 km van de meet ging er zelfs nog een groep van 7 op en over ons. Ik won het spurtje van dode zwanen voor de 17de plaats.


Piotr Havik gunde de overwinning aan Kevin Deltombe en Miel Houfflyn werd 3e.
Aan de ene kant kan ik niet tevreden zijn, want mijn klassement is gehavend (Joachim Vanreyten staat nu op kop, Kevin Deltombe en ik staan tweede en derde allebei op 9 punten) aan de andere kant geeft het wel op dat ik overal met de besten mee kon naar boven.


5 juni: Koksijde: 26e
Ditmaal stond een wedstrijd van 75 km lang op het programma in de hitte. Het was een normale interclub en de ploeg mocht dus 6 renners afvaardigen: Miel, Maxime, Christophe, Cil, Edward en ik. Op het 7.5 km lange parcours zat er maar één grote hindernis: De 'hoge' Blekker.
De eerste 2 ronden werd er hard gereden. 15 man reden er weg en geen één van ons mee. Dan probeerde ik het een paar keer, maar ik werd geviseerd en had ook niet genoeg kracht in de benen om een kloof te slaan. Het gevoel vandaag was er gewoonweg niet, anderen waren beter. Het werd een raar koersverloop met een wisselend koersverloop. Op 5 ronden van het einde zeg ik aan Edward om naar de groep voor ons te rijden. Hij doet dit perfect en kan als laatste de sprong maken naar de 2de groep. Ondertussen was Miel Pyfferoen hier ook vertegenwoordigd. Samen met Jonathan Dibben reed Miel nog naar de koplopers. In het peloton werd er slag om slinger aangevallen, maar de meesten werden weer ingelopen. Op de Blekker probeerde ik het ook eens. Ik kon een mooie kloof maken, maar kreeg niemand mee. 
Vooraan reed de Engelsman Dibben nog weg en won sterk solo de wedstrijd, Otto Vergaerde werd 2e op 13 seconden. Miel won de sprint tegen James Baeyens voor de 3de plaats. Lorenzo Blomme werd 5de. Edward kon mooi 9de worden, sterk voor een eerstejaars. In het peloton wou ik me wel nog eens smijten in de massaspurt, ook al was het maar voor de 24e plaats. Kwestie van het toch eens te proberen. Op 250 meter kwam ik eruit. Ik reed naast Maxime en enkel Kevin Deltombe geraakte nog voor ons. Maxime werd 25e en ik 26e. In het ploegenklassement werden we 3e. Wat later wist ik waarom de benen niet zo goed waren: 's avonds was ik ziek. Ik kon dus onmogelijk met volle kracht gekoerst hebben. Nu ga ik eventjes stoppen, om goeie examens te maken en fris aan de tweede helft van het seizoen te beginnen.


29 mei: Wakken - 1e
Ditmaal stond de avondwedstrijd in Wakken op het programma. Ik kom hier soms op training dus ik startte met goede moed, net als 58 anderen. Er stond veel wind, maar helaas was dit niet te merken op het 6 km lange, bochtige parcours: ofwel was het tegenwind, ofwel meewind. We moesten 66 km afleggen en het weer was wisselvallig. Het regende bij momenten, maar het wegdek droogde meteen op.
Er was ook een klassement: 3 sprinten om de 3 ronden en de winnaar kreeg een waardebon van € 500 bij keukencenter Haerynck in Wakken.
Ze vlogen er meteen in. Het gevoel in het begin was allesbehalve, ik kon maar 2 keer trainen deze week en mijn spijsverteringsstelsel liet het ook afweten. In het begin waren er genoeg pogingen, maar niemand kon meer dan 150 meter nemen. Bij de eerste klassementspurt in de 3de ronde zat ik wat ver, maar kon toch nog 4de worden (eerste 5 kregen punten) op 20 cm van de 2de. Nadat ze nog eens goed doorgetrokken hadden in de 6de ronde ging ik weg samen met Bjarne Vanderbeken. De 2de klassementspurt werd de mijne, overigens reden we goed tesamen. Er werd wel gereden achter ons. Misschien werd ik wat geviseerd door mijn provinciale trui. In de 8e ronde werden we ingelopen. Ik kon goed uitrusten en begon in 3de positie aan de laatste spurt, ik stond nu 2de. Lindsay de Vylder ging vroeg aan, maar ging niet voluit door. Op 75 meter begon hij echt te sprinten, maar ik kon er toch nog overkomen. Zo was die waardebon binnen. Dit bewijst dat mijn sprintkwaliteiten toch wat zijn verbeterd. Net als mijn broer ben ik ook meer en meer diesel, want ik verbeter altijd naar het einde.
Direct daarna sprong Piet Allegaert weg, ik zag dat er kracht in de aanval zat en ik ging mee. Wat later kwamen Baptist Vermeulen en Jordy Ganseman nog aansluiten, maar ze waren er plotseling weer af. Aan Piet had ik een goede vluchtgezel. Het was speciaal om de West-Vlaamse kampioen bij de eerstejaars en de tweedejaars tesamen te zien. Ik voelde wel dat Piet er begon door te zitten, wat niet onlogisch is voor een eerstejaars. In de sprint haalde ik het gemakkelijk van Piet. 40 seconden later won Glenn Rotty voor Lindsay de Vylder en Jochen Moens.


Voor het seizoen had ik het nooit gedacht dat ik tegen nu al 5 overwinningen zou hebben.
Na alle pech en alle valpartijen vorig jaar is dit een leuke opsteker.
Als winnaar kon ik tevreden naar huis gaan en de premies waren welgekomen.


23 mei: Arendonk (VK): 2e
Bijna alle toppers tekenden present voor dit Vlaams Kampioenschap bij de tweedejaars. Het parcours bestond meestal uit grote banen, waar er redelijk wat wind stond. Buiten het feit dat er maar 1 douche was voor 117 renners, was de organisatie perfect. Het zou afwachten worden wat het gevoel was. Vrijdag moest ik met school 20 km wandelen en het vormpeil is misschien aan het zakken. Met veel zon, en 77 km beloofde het een lastige koers te worden.
In het begin verspeelde ik vaak onnodige krachten, maar nadien kon ik uitrusten. De eerste echt noemenswaardige poging kwam van een groepje met daarin Miel en Christophe. Ze konden een mooie voorsprong uitbouwen, maar vooral door toedoen van Joachim Vanreyten en de mannen van Balen werden ze ingerekend. Daarna waren er drie voorop: Wouter Leten, Tybo Bogaert en James Baeyens. Na een ronde ging ik erachter. Het peloton reageerde toen wel hevig. Ik voelde wel dat de benen niet super waren: mijn maag protesteerde en ik had waarschijnlijk gewoon een mindere dag. Wat later was er een groep met daarin opnieuw een bedrijvige Miel. Een paar toppers reden er achter en dan schoot het peloton in gang natuurlijk.
Wanneer we bij hen kwamen ging Otto Vergaerde door, ik zat in zijn wiel en ging mee. De beslissende ontsnapping was geboren. 6 renners sloten nog aan waaronder Kevin Deltombe. Er zaten een paar slepers tussen en daardoor draaide het niet goed. Kevin ging dan maar alleen door, ik kwam juist van kop en vroeg aan de anderen om eens over te nemen. Kevin bleef 3 km lang alleen voorop rijden. Het peloton kwam op minder dan 100 m. Het sein dus voor mij om naar hem toe te rijden. Na een km kon ik het gat van 12 seconden dichten. De rest van ons groepje werd ingehaald. Enkel Michael Goolaerts kon ons vanuit het peloton nog vervoegen. Met 3 stonden we nog voor 20 km. Ik had twijfels, want de benen waren niet super en normaal ben ik niet de sterkste in de sprint. De vader van een ploegmaat riep me in te houden. Ik besloot niet de volle 100% over te nemen. Enerzijds kon iemand van mijn ploegmaten nog terugkomen; anderzijds hadden we nu toch zeker een medaille.

Op 600 m ging Michael aanvallen. Op 150 m kwam Kevin er uit, ik strandde in zijn wiel en haalde zilver.
Michael haalde brons op enkele lengten. De leeuwentrui is voor Kevin. Verdiend, want hij was de sterkste man vandaag. 



15 mei: Izegem (De Mol): 1e
In het verlengd weekend besloten we om maar één keer te koersen, dit deden we in het gehucht De Mol in mijn thuisstad: Izegem.
Door de vele koersen vandaag stonden maar 31 renners aan de start. Er tekenden toch wel een paar zeer goeie renners present:
o.m. Jonas Rickaert en provinciaal kampioen bij de eerstejaars Piet Allegaert. Het parcours was 4 km lang en dat moesten we 17 keer doen.
Het was een langwerpige rechthoek, waar we in één strook veel zijwind tegen voelden.
Ik had er zin in en viel al 2 keer aan in de eerste ronde. Er kwam wat afscheiding, maar niet voldoende om door te zetten. Bij de eerste doortocht aan de meet waren er 5 weg. Jonas Rickaert sprong er naar toe met mij in zijn wiel. Eens bij die 5 aangekomen, plaatste ik direct nog een aanval. Jonas, Thibault Vandekerkhove en Roy Destadsbader volgden. Doordat Roy een gat liet vallen, waren Jonas en ik weg. Uit het peloton kon er nog één iemand naar ons rijden: Martijn De Meestere.


We draaiden goed rond, alleen Martijn kon in het begin niet altijd overnemen. De premies werden mooi onder ons 3 verdeeld.

Onze voorsprong groeide stelselmatig. Het was leuk rijden met het zonnig weertje, ook al stond er heel wat wind. In de achtergrond zat er eerst nog 10, dan nog 5 man tesamen, die goed ronddraaiden. De rest werd uit koers genomen.
Op één ronde van het einde demarreerde ik nog eens. Jonas volgde op 10 meter en Martijn moest definitief afhaken. We gingen dus met dezelfde 2 als in de Van Springel Diamond naar de aankomst. Op 1 km van de meet nam ik niet meer over, daarna surplaceten we tot 200 meter van de aankomst. Het was meewind naar de meet toe, maar wel oplopend. Ik zette aan, maar wanneer Jonas wou reageren schoot hij uit zijn klikpedaal.
Ik hoefde dan zelf niet meer voluit te sprinten. Het was jammer voor Jonas, want als de logica gerespecteerd werd, had hij waarschijnlijk gewonnen als betere sprinter. Niettemin had ik het gevoel dat we mekaar waard waren in de koers en dus was mijn overwinning ergens ook verdiend.
Het deed deugd om in mijn stad te winnen!


Martijn werd verdienstelijk 3de op 15 seconden. Een kleine 2 minuten laten won Thibault Vandekerkhove de sprint
voor Robbe Vangheluwe en Piet Allegaert.


9 mei: Ruddervoorde (Provinciaal Kampioenschap): 1e
We staan aan de start van het pk zonder echt hoge verwachtingen; ik had deze week last van zadelpijn het zou afwachten worden in hoeverre de antibiotica mijn vormpeil had aangetast. Er waren een kleine honderd starters. Het parcours was 5.8 km lang en dat moesten we zo'n 13 keer doen. Zo kwamen we aan 80 km. Op het mooie parcours met smalle baantjes was de wind toch wel aanwezig, daarom dat er op het eind nog maar 40 man in het peloton zat. Voor de uitstekende accommodatie zou ik de familie Pyfferoen willen bedanken. Hun huis lag immers net voor de meet. De topfavorieten waren Kevin Deltombe en Jonas Rickaert.
Het was ons opgedragen om als ploeg slim te rijden, dat deden we ook door in iedere ontsnapping een paar mannetjes mee te hebben. In het begin reed ik zeer attent vooraan mee en sprong vele keren mee. Het was een rare koers met vele ontsnappingen. Miel Pyfferoen en Jonas Rickaert waren opvallend veel mee te vinden in de ontsnappingen. Er ontstond een groepje met ondermeer Seppe Verschuere, Christophe Noppe en Jordy Ganseman. Ik wist niet dat Verschuere mee was en dacht dat Christophe het ging kunnen afmaken in de sprint. De 5 konden lange tijd voorop blijven. Maxim Farazijn gaat in de tegenaanval met Martijn De Meestere. Wat later kwam Miel aansluiten. Ze kegen wel geen vrijgeleide van het peloton, hoewel we zoveel mogelijk probeerden af te stoppen. Iets over halfkoers was alles te herdoen. Ik kwam meer in mijn ritme en wist dat ik nog iets moest proberen. 
Op 3 ronden valt Tybo Bogaert aan, ze gaven hem een vrijgeleide en hij kon een kloof slaan van 30 seconden. Een ronde later maakten ze jacht op hem. Er kwam een kleine versnelling van Jonathan Van Betsbrugge. Jan Logier en ikzelf volgden. In geen tijd hadden we 20 seconden.


We draaiden redelijk goed rond en onze voorsprong groeide naar 40 seconden. Ik voelde dat ik de sterkste was en wist dat ik alleen moest aankomen. In een scherpe bocht van 150° kon ik al een gaatje maken van 30 meter. Daarna draaide ik de gashendel volledig open. De 3 achtervolgers kwamen goed overeen, maar hun achterstand vergrootte alleen maar. Na een solo van 4 km won ik. Dit had ik nooit verwacht!


Ik wil ook mijn ploegmaten bedanken die weer prachtig werk verrichtten voor mij, ze kunnen hetzelfde terug verwachten. Jelle Rutsaert en Jordy Ganseman waren nog voor het peloton aangekomen, ze werden respectievelijk 5de en 6de. Lorenzo Blomme won de massasprint voor Seppe Verschuere en Maxim Farazijn.
Ik stond tussen onze sponsor Rik van DJ-matic en verzorger Daniël en belde het goede nieuws door aan Giovanni,
onze ploegleider die ziek is. Veel beterschap gewenst!




De overwinning werd gevierd in de tuin bij Miel. En het onvermijdelijke gebeurde: zoals afgesproken bij een overwinning werd mijn pa
met kleren en al in het zwembad gekieperd.

Zie ook films Wtv, als die online blijven.


2 mei: Nieuwmoer-Kalmthout (Herman van Springel Diamond) - 2e

Voor de (uitzonderlijk) tweede koers van het weekend kozen we de van Springel Diamond uit in Kalmthout. De hoofdprijs was de hoogste in de jeugdcategorieën: een diamant ter waarde van 2.500 euro. Mijn broer was hier ooit 4e geëindigd en won de prijs van de strijdlust. Het was een topcompetitiewedstrijd van 78 km lang; een grote ronde van 38 km en daarna nog 4 plaatselijke toertjes van elk 10 km. Het water viel bij momenten met bakken uit de hemel. Zo werd er toch wat nerveus gekoerst. Wij stonden maar met 5 ploegmaten aan de start: Miel, Maxime, Christophe, Niels en ik. Ik mocht mee met Miel en verzorger Daniël, waarvoor dank. Het peloton bestond uit 136 renners.

Het zou afwachten worden hoe het gevoel in de benen was. Gisteren een nationale testtijdrit en nu weer zo ver. Dit maakte dat ik dit weekend zo'n 700 km in de auto zat. Ik had niet de verhoopte benen van gisteren. Van het 136-koppige peloton was er één de bedrijvigste: Jonas Rickaert. Na 3 km ging hij voor de eerste keer al wat kilometers alleen rijden. Daarna ging hij met Piet Allegaert aan de haal. Beiden bleven zeker 25 km voor. In het peloton werd niet zo hard gereden, weinigen hadden goesting om in zo'n hondenweer te koersen.
De eerste knelsprint won Jonas dus, voor Piet. Daarna werden ze ingelopen en was het de beurt aan anderen. De ronde erna is er opnieuw een knelsprint. Miel wint deze voor opnieuw Piet. Ik werd 4de. Daarna trek ik eens door, maar er volgt niemand en ik word rap opnieuw ingelopen.
Van nu af aan rijd ik voortdurend vooraan. Doordat er weinig wind stond, werden ook weinig renners gelost. We gingen met een nog bijna voltallig peloton naar de laatste ronde. Er waren er natuurlijk een paar die dat wilden tegenhouden. Joachim Vanreyten was even alleen voor; Dylan Jaspers reed het gat toe; ik zat in 4de positie.
Net voor de enige moeilijke bochten plaats ik een versnelling. In de natte bochten kon ik 75 m nemen. In het peloton viel het stil en Jonas Rickaert vervoegde mij. Samen stonden we voor een koppeltijdrit van 5 km. In de achtervolging doen mijn ploegmaten een uitstekende job, wat ik sterk waardeer. Jonas en ik houden een strak tempo aan, ook al stond de wind op het einde in het nadeel. We hadden zelfs zoveel voor dat we op het einde konden surplacen. Ik liet Jonas Rickaert op kop beginnen. Hij zette aan op 200 m van de meet. Na een 125 m voelde ik dat hij een beetje begon stil te vallen. Ik wou erover gaan, maar op dat moment schakelde hij nog eentje bij en ik kwam gewoon aan zijn achterwiel. Jonas had oververdiend gewonnen.


De pelotonsprint werd gewonnen door Thieme van Ruymbeke. Joachim Vanreyten werd 4de en Alexander Geuens 5de. Piet Allegaert heeft de knelpuntentrui en Mathieu van der Poel de jongerentrui. Ik was natuurlijk zeer tevreden met mijn 2e plek, maar het zet je toch aan het denken: wat als ik nu nog iets rapper had gereden? Dan had ik een pracht van een diamant thuis staan.




Video motomediateam, zie hier bij films


1 mei: Borlo (nationale testtijdrit) - 6e

Samen met Maxime en Miel vertrokken we voor een rit van een kleine 200 km. Te Borlo op het parcours van de laatste rit van de Haspengouw-Tour werd een nationale testtijdrit verreden. Het parcours was nog mooier dan een paar weken geleden: de bloesems staan nu al in bloei. Het parcours was heuvelachtig en er stond wel wat wind. Bij de camper van Niels hadden we de tent van de familie Pyfferoen opgezet, waar we met 4 konden opwarmen.

Voor de eerste keer kon ik eens echt goed opwarmen, met een schema dat ik ter plaatse uitvond. Miel gaat als eerste van ons van start en zet een voorlopige besttijd neer met 14'18". Wat later is het mijn beurt. Wanneer ik van start ga, schiet ik uit mijn klikpedaal, daar verlies ik wel wat tijd, maar dichter zitten zou toch niet gelukt zijn. Ik kan een strak tempo aanhouden, vooral op de heuvelende stukken gaat het goed.


Ik kom aan en zet op mijn beurt een nieuwe besttijd neer met 14'16". Ik wist natuurlijk wel dat er daar nog wat onder zouden gaan. Joachim Vanreyten wint in 13'50", hij had 2 seconden voor op Michael Goolaerts. Daarna komt er een rijtje West-Vlamingen: Jonas Rickaert, Kevin Deltombe, Seppe Verscheure, ikzelf en Miel.




Niels werd 8e. Met Maxim ging het wat minder goed, hij werd 25e; dat is wel vooral te wijten aan het feit dat hij een ijzer- en een B12 tekort heeft. Met mijn prestatie was ik natuurlijk zeer content. Morgen zal ik uitzonderlijk eens een tweede koers in één weekend rijden, nl.de Vanspringel Diamond. Dit is de eerste manche van de topcompetitie.



25 april: Kessel-lo (Beker van België) - 7e

In Kessel-Lo stond ons een pittige toertje te wachten: 16 km met 3 hellingen (waarvan één in kasseien). Dit was een BVB dus mocht onze ploeg 5 renners selecteren. Dit waren Niels, Maxime, Miel, Thybo en ik. Door de relatief lange afstand (80 km) en de hoge temperatuur, moest er vandaag veel gedronken en gegeten worden, dit zou zeker een factor vormen. Doorheen de hele wedstrijd had ik wel wat last van mijn maag.

De ploeg had mij opgedragen om mij de eerste ronden rustig te houden. Ik verbruik soms te veel energie in het begin.


De scherprechter in het peloton was zeker de kasseistrook. Deze was zo'n 600 meter lang, bergop. De kasseien werden ook almaar slechter naarmate de strook eindigde.
Na een paar ronden waren heel wat renners er al uit gereden. Ondertussen was Maxime plat gevallen, gelukkig kon hij het peloton spoedig terug bijbenen. Erger ging het eraan toe met Miel, wiens fiets in brokken werd gereden. Door een totaal onnodig bruusk maneuver van een ander renner moest ik uitwijken, hierdoor kwam Piet Allegaert ten val. Mijn excuses daarvoor.

De koers begon eigenlijk pas de laatste 2 ronden. Op anderhalve ronde van het einde reed Jonas Rickaert weg.
Miel Houfflyn en Jens Vandenhoudt reden er naar toe. 
Op het 2de klimmetje gingen Kevin Deltombe en Maxime in de achtervolging. Op het 3de klimmetje was het mijn beurt.


Na 1.5 km had ik de bres gedicht. Enkel Mathieu Van der Poel, Tiesj Benoot en Dries van Gestel vervoegden ons nog.
We kregen dus een mooi groepje van 9.


Een ronde van het einde kreeg ik krampen, maar na wat drinken gingen die weer weg.
Op het 3de heuveltje wil ik nog een demarrage plaatsen, maar ik schoot weer in krampen; jammer want ik zat nog vrij fris.
In de sprint toonde Deltombe zich de sterkste voor Vandenhoudt en Van der Poel. Maxime werd 5de en ik 7de.


Thybo reed de voorlaatste ronde plat, maar Niels kon zich 4de plaatsen in de pelotonsprint.
Zo werden we 2de in het ploegenklassement, na Immo Dejaegher.

17 april 2010: Reningelst - 1e

Reningelst was de enige koers in West-Vlaanderen dit weekend, er zou dus veel volk zijn. Dat was ook het geval met 90 renners. Het parcours, dat we 10 keer moesten afleggen, was 6,6 km lang. Er zat één klimmetje in na de aankomst van zo'n 300 meter lang. Er stond heel wat schoon volk aan de start met Kevin Deltombe, Piet Allegaert, Maxime Farazijn, Miel Pyfferoen, Arthur Vanlokeren, Tybo ...
In het begin voelden de benen niet lekker aan. Ik kon niet direct in het wiel kruipen van de aanvallers. De wedstrijd werd aan een gezapig tempo gereden. De eerste ronden waren er velen geroepen, maar weinig uitverkoren. Het peloton controleert goed en laat de grote kanonnen niet ontsnappen. In de derde ronde kunnen er dan toch 3 wegrijden: Martijn De Meestere, Jules Borra en een Engelsman. In de klim kom ik tot 50 meter, maar niemand nam over. Ze werden de verkeerde kant opgestuurd en zo werden ze opnieuw ingelopen. De volgende noemenswaardige poging kwam van Laurens Clement. Hij kon 3/4 ronde voorblijven.
De ronde erna vielen Miel en Kevin Deltombe aan, wanneer ze terug ingelopen werden rook ik mijn kans.


Ik zette aan en niemand volgde. In eerste instantie wachtte ik op assistentie. Toen die niet kwam ging ik maar alleen door, hoewel het nog 3,5 ronden was. Ik kon een goed tempo houden en dankzij de ploeg kon ik mijn voorsprong behouden. Ik wil iedereen die hielp afstoppen bedanken! Een mooie wederdienst voor het ploegwerk in de Haspengouw-tour. 
Ik kreeg geen inzinking en kwam 1 min 20 voor het peloton alleen aan. Een bevrijdend gevoel.


De pelotonsprint werd gewonnen door Kevin, maar de volgende 3 waren wel van ons, respectievelijk Miel, Maxime en Arthur,
Christophe en Tybo 10 en 11 en zo werd het ploegsucces van DJ-Matic compleet.





15 april 2010: Pk Tijdrijden Ruddervoorde-Baliebrugge - 7e
In Baliebrugge werd het pk tijdrijden gereden. Er stond veel wind op de grote banen. Het parcours was een driehoek, die 7.8 km lang was. Ik ambieerde een top-vijf plaats, maar ik wist dat dat zeer moeilijk zou worden. Na een deugddoende massage van Daniël startte ik om 18 u 40. Voor mij had ik als mikpunt Cedric Vanhoutteghem.


In de opwarming had ik net niet hard genoeg gereden, zodat ik een het begin niet echt in mijn ritme zat. In het begin werd ons een stuk tegenwind voor de wielen geschoven.


Ik verloor daar heel wat tijd, daarna was er een lang stuk meewind, waar ik snelheden behaalde boven de 50 per uur. Na een 3-tal kilometer draaiden we rechts zodat de wind schuin tegen stond. Op deze strook kreeg ik braakneigingen, omdat ik wat veel had gedronken net voor de start. Niettemin zag ik Cedric Vanhoutteghem steeds groter worden.


Het einde was verschroeiend: nog een goeie kilometer zwaar tegen wind. Ik klokte af op 10’ 56”,
wat 45 seconden beter was dan vorig jaar (3 km/u sneller en meer wind).
Miel Houfflyn had een knappe richttijd neergezet met 10’46. Lang bleef hij op één staan, tot Seppe Verschuere daar nog eens 5 seconden afpietste. Maxime werd mooi 3de op 6”. Jonas Rickaert werd 4de op 12” Kevin Deltombe 5e op 13”, Miel (Pyfferoen) 6e op 14” en ik dus 7e op 15”. Al bij al mag ik niet ontevreden zijn, want de verschillen waren niet zo groot. De goeie ploegresultaten werden gevierd bij de familie Pyfferoen, waarvoor dank.


11 april 2010: Floreffe (Beker van België) - 23e
In het Waalse dorpje Floreffe werden ons 11 ronden van iets meer dan 6 km voorgeschoteld. 142 man stonden aan de start. Onze ploeg bestond uit Niels, Miel, Maxime, Thybo en ik. Het parcours was eens wat anders dan vorige jaren: nu werd er meer gereden op kleine baantjes en dat liet zich voelen.
In het begin zijn er veel kleinere aanvallen. Na een aantal ronden komt er dan eens een serieuze poging. Ik moest mee zijn en spring met crosser Mathieu Van der Poel naar de leiders. We blijven niet lang voor en als het samenkomt gaat Jonas Ryckaert aanvallen. Hij kan het supersterk 3 ronden alleen volhouden. In de achtervolging op hem komt er een groep met 6, waarin Thybo vertegenwoordigd is. Seppe Verschuere springt en ik ga mee. Eens bij de leiders aangekomen worden we opnieuw snel ingelopen.
Op 2 ronden van het einde valt Dylan Jaspers aan en Seppe Verschuere en Joachim Vanreyten vergezellen hem. Op het klimmetje probeer ik er naar toe te rijden, maar bij ons valt het al snel weer stil.
In schuifjes komen er vooraan nog 5 aansluiten en de definitieve kopgroep ontstaat. De laatste ronde is de energie al heel wat minder, aangezien ik al mijn eten liet vallen. Gelukkig konden Maxime en Niels ons klassement redden in de Beker van België, door 9de en 11de te worden. Ik word 23e. Vooraan was Dries van Gestel weg gereden. Hij won voor Kevin Deltombe en Joachim Vanreyten.


3-5 april 2010: Haspengouw tour: 15e;
rit 1 - 10e
Verblijf in het Zummerheem in Stokrooie.
2 vluchters Mensink en Havik. Benjamin gaat de laatste ronde met 5 man in de achtervolging, maar zij worden gegrepen 150 m voor de meet.
Wordt toch nog 10e. Mensink wint voor Havik.
Pech Niels Vanderaerden. Miel Pyfferoen & Tybo Notredame wachten hem op, maar kunnen peloton niet meer bijhalen.
5 Nederlanders in eerste 10. Slechts 62 renners kunnen zich handhaven in het peloton. (Kdc)




4 april 2010: Haspengouw tour; rit 2: 26e
Rit eindigt op massasprint. Zware etappe met beklimming Hallembaye en in de plaatselijke ronden de Bara. Ik rijd goed naar boven.
Door een fout van de motar rijdt het peloton verkeerd en moet 10 min. voet aan grond zetten.
Laatste ronde probeer ik weg te geraken, maar het lukt niet. Ik zit ideaal gepositioneerd, maar cijfer mij weg in dienst van de ploeg:
ik trek de sprint aan voor Niels. Hij wint. Ik kan, door een duw, niet meer verder sprinten. Maxime wordt 5e.




5 april 2010: Haspengouw tour; rit 3: 23e - eindstand 15e
Na een moeilijke nacht stond ik wat onzeker aan de start. Het parcours was niet zo zwaar, maar er stond wel veel wind. In de plaatselijke ronden wordt er gewaaierd, maar een groot deel van het peloton kan blijven volgen. Ik trek sprint aan voor Niels, zodat hij het rushesklassement kan winnen. In de laatste ronde probeer ik vele malen, maar geraak niet weg. In de voorbereiding van de sprint rijd ik nog een kilometer op kop,
ik kan toch nog als 23e eindigen. Ploeg wint dagklassement en wordt 2e in het eindklassement. Niels wint trui van de rushes.
In het eindklassement word ik 15e. Proficiat aan de ploeg voor het excellente werk.








27 maart 2010 - Werken: 8e
De keuze om hier te rijden was vlug gemaakt: het parcours was redelijk lang en ik zou zondag nog heel de dag kunnen leren voor de examens. Er waren jammer genoeg een paar redenen waardoor ik vandaag niet voluit zou kunnen koersen. Door de examens lag de trainingsintensiteit wat lager, ik werd ook 3 dagen ziek deze week en op de koop toe viel ik gisteren nog serieus op training, niettemin wou ik toch alles geven. 54 renners stonden aan de start. 
De koers begon alleszins veelbelovend: op het stukje zijwind reden ze al eens goed door. Na een ronde reed Ward Goethals weg. De jonge renners, die met een 15 aan de start stonden, reden zeercollectief. Een ronde later ging ik met Piet Allegaert, maar zodra twee of meer renners wegreden begon men in het peloton te sleuren. We bleven niet lang voor. Daarna nog veel pogingen van enkelingen. Tjorven Desplenter had zelfs eens 37 seconden, maar het peloton was veel te goed georganiseerd. Ik ging veelal mee, maar ik voelde dat ik de splijtende demarrage niet in de benen had. Een paar keer dacht ik echt dat we weg waren. Ondermeer met Jelle Feys hadden we een 15 seconden voor.


De laatste ronde kon ik me goed vooraan houden, maar het beste was eraf. De laatste bocht gaat Jan Logier op 250 meter aan, hij kan het peloton knap 5 meter voorhouden in een sprint bergaf. Ik werd 8e. Ploegmaat Laurens Loeters werd mooi 2e in een millimetersprint voor Ward Goethals.



21 maart 2010 - Heestert: 4e
De ploeg had mij gevraagd om hier te rijden dus was mijn beslissing duidelijk. 69 renners legden 63 km af, of 10 ronden van 6,3 km. Het parcours was veelal op kleine baantjes, maar er stond niet veel wind, dus was het moeilijk om heel het peloton te doen splitsen.
 Met een 5-tal minuten vertraging gingen we van start, ik stond vooraan en wou direct eens de benen testen. Ze waren niet schitterend. Om wat beter gevoel te krijgen viel ik de eerste ronde veel aan


en ik pakte een eerste premie van 10 euro. De 2de ronde pak ik opnieuw een premie. Erna ga ik alleen in de aanval, Miel Houfflyn komt me even later vergezellen.


Er zitten echter heel wat mannen in het peloton die een massaspurt verkiezen, want ze springen op iedereen zijn wiel die wil wegrijden. 2 km nadat we ingelopen zijn kiest Cedric Vanhoutteghem het hazenpad. Ik zit niet fris en spring er niet achter. Een ronde later springt de sterke Engelsman Jonathan Dibben er naar toe. Die laten ze in geen tijd 35 seconden wegrijden.
 De volgende ronden voel ik dat er niet genoeg buskruit in de benen voor een schroeiende aanval. Ik wacht dus. We hebben voortdurend hetzelfde scenario: er springt één weg, ze geven hem geen ruimte en iedereen keert terug. Op 2 ronden van het einde wordt er eens goed doorgetrokken en dat is voor mij het sein om iets te proberen. Nu springen ze gelukkig niet direct op mijn wiel en ik pak 20 seconden.


Ik kan die een ronde lang goed vasthouden, maar zie dan dat mijn ploegmaten het werk doen dat voor anderen bestemd is. De moraal zakt onder nul. We gaan dan maar naar een sprint. Door een valpartij hebben we ons met 6 man een beetje afgescheiden van het peloton. Ik heb geluk dat het een lange sprint is, want zo kan ik nog juist Seppe Verschuere remonteren. Maxime is een halve fiets te ver voor.


Nathan Van Hooydonck wordt 6e.
Bij de eerste 2 haalt Dibben het van Vanhoutteghem na een halve koers in de aanval.
Misschien hadden wij het in het peloton wel iets slimmer kunnen aanpakken.


14 maart 2010: Ieper - 29e
Zeer gemotiveerd stond ik aan de start in de Katjeskoers in Ieper. In totaal waren er 117 man, waarvan veel goeie. Er stond ons 48 km te wachten: een grote tour van 27 km + 3 ronden van 7 km. Het was jammer dat ze een stuk uit het parcours sneden t.o.v. vorig jaar. Op die kleine baantjes viel toen het peloton in brokken, vooral door toedoen van Mike De Bie. Dit jaar was dit helaas niet meer mogelijk.
Ik zat vooraan, wanneer ik vooraan moest zijn: bij het ingaan van de Varenstraat. Ondertussen waren er 3 weg gereden. Ik spring er naar toe, een renner van Avia lost, dan hadden we nog Dylan Jaspers en Jan Willem Welter, waarmee ik vorige week ook kennis maakte. Dylan en Jan reden waarschijnlijk niet op hun maximum, want het peloton naderde.


Dan sprongen Maxime en Thieme Van Ruymbeke naar ons toe. Maar ook zij konden niet beletten dat we ingelopen werden. 300 meter later spring ik opnieuw weg, deze keer met Otto Vergaerde, maar hij reed niet door, dus ik ook niet. In de volgende kilometers probeerden vele renners, ik sprong heel vaak mee, zonder succes. Er was jammer genoeg tegenwind terug naar Ieper en zo was er niet veel kans dat het in brokken zou gereden zijn.
In de lokale ronden hou ik me veelal rustig, maar ga toch mee, wanneer ik denk dat er iets in zat. Zo dacht ik dat we bij het ingaan van de 2de lokale ronde weg waren door toedoen van Maxime, maar de mannen van Avia laten niemand weg rijden.


De laatste ronde kan ik me niet goed plaatsen, ook al zat ik op 3 km nog goed. Ik probeer nog alles, maar zit ingesloten. Ik heb het totaal niet lastig in de sprint en eindig op een ontgoochelende 29e plaats. Maxime versloeg in de sprint Piet Allegaert en Kevin Deltombe. Ik onthou van deze koers dat de benen er zeker klaar voor zijn, maar dat ik nog altijd niet perfect in een nerveus peloton functioneer.

7 maart 2010; Ooike - 3e
Na een goeie trainingsweek stond ik vandaag aan de start in het Oost-Vlaamse Ooike, tesamen met nog 50 anderen. Op het programma stonden 8 ronden van 6,6 km op mooie, kleine baantjes, waar er enorm veel wind stond. Dit was mijn eerste echte test; op een heuvelachtig parcours zouden we eens zien hoe ver ik eigenlijk echt stond.
 In het begin wordt er niet gereden, na een tijdje komt er dan een echte poging van een renner van Gaverzicht. Hij houdt niet lang vol. Een kleine kilometer later valt Miel Houfflyn van Balen aan. Niemand reageert, totdat er nog eentje van Gaverzicht countert. Een beetje later probeer ik ook de kloof te dichten, Seppe Verschuere volgt. We komen bij Miel en de andere renner van Gaverzicht moet afhaken. Na een rondje hebben we al een mooie voorsprong. Met zijn drieën draaien we goed rond. Het peloton begint te reageren en de zeer sterke Nederlander Willem Jan Welten probeert naar ons te springen.



Hij blijft ronden lang achtervolgen. Op drie ronden van het einde begint Seppe wat minder rond te draaien (rekende hij op zijn sprint ?), mede daarom kan de Nederlander in de laatste ronde de kloof naar ons dichten.


 Op het klimmetje probeert Miel een kloofje te slaan, ik zit in zijn wiel en probeer op mijn beurt hetzelfde, maar de Nederlander springt direct op mijn wiel. We gaan dan maar naar een sprint, ik zet mij op kop op zo'n 200 meter van de meet. Seppe en Willem Jan komen nog over mij en Seppe wint. Miel wordt vierde na een verdienstelijke koers. Pjotr Havik komt nog sterk terug en wordt 5de op 14 seconden. Conclusie: Geslaagde test.



Staden 28 febr 2010 - 14e
De koers in Staden zou in de zwaarste weersomstandigheden ooit gereden worden: windkracht 8 en regen die met bakken uit de hemel viel. Achtronden van 5.8 km stonden op het programma voor 117 renners. Vorig jaar reed ik 20e.
In de eerste ronde ging ik al eens testen op het enige stuk vals plat van het parcours: het Stampkot. Dat gaf toen al heel wat verbrokkeling.


De tweede ronde viel een sterke Michael Cools aan. Vele pogingen om hem te gaan halen waren er, ook ik ging het eens proberen, maar ik zag dat ik niet genoeg naderde, dus gaf ik er de brui aan. Zo'n 3 km later valt Arthur aan, ik ga mee samen met Kevin Deltombe, Kevin rijdt bijna in de gracht en zo zijn we nog met twee.


Aan de meet hebben we Michael bij de lurven en pak ik een premie. Ondertussen worden de weersomstandigheden almaar zwaarder.


Wanneer ik koud krijg klap ik dicht vanaf de vijfde ronde. Jammer is wel dat een ploegmaat soms met het peloton in zijn wiel het gat dichtrijdt
op zijn ploegmaten. Dat moeten we proberen te vermijden.
Op 2 ronden van het einde doe ik nog eens een poging. Piotr Havik komt mij halen. Ook Jonas Rickaert en co. Na de premiespurt gaat diezelfde Piotr Havik aanvallen. Jonas Rickaert volgt en de beslissende ontsnapping komt tot stand. Enkel Maxime Farazijn gaat nog mee, misschien had ik meegekund, maar ik dacht dat het één van de zovele pogingen was. Niemand geraakt de laatste ronde nog weg. Met Jonas, Piotr en Maxime zitten drie sterke beren vooraan, wat te verwachten was in dit weer. Maxime wint in een millimetersprint van Jonas. Thieme Vanruymbeke wint de pelotonsprint. Ik word 14e. Zonder die regen had ik waarschijnlijk dichter gezeten, maar toch ben ik content.
Na deze koers zat ik een halfuur onbeheersbaar te trillen en kon ik niet rechtstaan tijdens het douchen, het was dus een zware koers.


20 febr 2010: Heule (Sente) - 1e
Om het nieuwe koersjaar te beginnen gingen we naar het clubkampioenschap in St-Katherina. 2 uur voor de start was ik nog van plan om niet te starten, (ik meldde het zelf aan de ploegleider) omdat ik tijdens het losrijden 's morgens een zeer slecht gevoel had, dit kwam omdat ik 3 dagen ziek was. Ik liet me dan toch door m’n broer overtuigen om de koers te rijden. Ik zou wel gewoon rijden als training, zodat de sponsors mij toch zagen. Er waren 51 deelnemers. Het parcours was een driehoek, waar er veel wind stond op de plattelandsbaantjes. Torenhoog favoriet was Maxime Farazijn.
 Doordat de koers voor mij training was, smeet ik de beuk erin en vertrok de tweede ronde al. Ondertussen had Maxime al zijn ketting gebroken, maar dit wist ik voor halfkoers niet. Er was niemand mee en ik reed drie en een halve ronde alleen tegen de wind.


Erna geraakte er niemand weg, aan pogingen was er alleszins geen gebrek. Het peloton bleef samen, totdat ik nogmaals wegsprong, maar alleen was het onmogelijk en na zo'n 800 meter zat ik alweer knus tussen de andere renners. Op het stuk tegenwind werd er nooit echt gereden. Nadat we toch eens een rondje doorreden met een heleboel renners ging Martijn De Meestere aan; een ander iemand van de Tieltse renners volgde. Niemand had blijkbaar door dat dit de beslissende ontsnapping was. Ik ging dan maar aan en na zo'n 400 meter hard rijden, kon ik de twee vergezellen.
Nu we met 3 waren konden we de voorsprong behouden. De laatste ronde moest de andere renner van Tielt de rol lossen.



We gingen dan maar naar een sprint met twee. Ik wist dat Martijn nog slechter kan sprinten dan ik. Op 250 meter van de meet sprintte ik uit zijn wiel. De meet was niet goed zichtbaar en ik stak mijn handen wat vroeg in de lucht, gelukkig geraakte Martijn niet meer over mij. 


Arthur won met groot overwicht de pelotonsprint voor Miel Pyfferoen. Een beetje onverwacht misschien, maar het seizoen is zeker al goed gestart.

2009 (eerstejaarsnieuweling)

Affligem 11/10/09 - 44e
Dit was het moment waar minstens het halve peloton naar uitkeek: de laatste koers. Deze vond plaats in Affligem en telde mee voor de topcompetitie. Voor de start had ik een ongelukkige valpartij door een bruusk manoeuvre van iemand. In het begin had ik daar zeker last van. We kregen 72 km voorgeschoteld op een licht hellend parcours met o.a. de Schettenberg. Heel de koers zag het ernaar uit dat het ging regenen, maar het bleef droog. 

Ik startte rustig en hield me, tegen mijn natuur in, rustig. Alleen op zeldzame ogenblikken mengde ik mij in de debatten.


Voor de rest zat ik meestal in de buik van het peloton. Vooraan reden er velen weg. De definitieve ontsnapping werd in gang gezet door een groepje van vier met ondermeer Emiel Vermeulen. Er kwam 20 man aansluiten. Toen ik me op 2 ronden van het einde beter voelde, was de brug te groot om in één keer dicht te rijden. Op 4 km van de meet reageerdenSaimen Delaeter en Rob Leemans op o.a. Michiel Dewulf en ik ging in de achtervolging. Ook Thybo Notredame kwam bij ons.


Op 1 km van de meet waren we er echter aan voor de moeite. Ik had echter nog wat buskruit zitten en bleef bij de eerste 10.
In de sprint werd ik opgehouden door een renner van Balen die de spurt aantrok. Ik werd niettemin toch 17e van het peloton, een hele prestatie voor een niet-sprinter als ik. In totaal was ik 44e en 9e eerstejaars.


Martijn Degreve won de wedstrijd en heroverde ook zijn gele trui, voor Loïc Vliegen en Jerôme Kerf. Otto Vergaerde bleef leider in het jongerenklassement. Amaury Capiot won de knelpunten en Thomas Raeymaekers won met grote overmacht het bergklassement. 
Onderweg naar naar huis tekenden we het contract voor volgend jaar bij DJ-Matic.


4 okt 2009: Keizer der niewelingen - 51e, na late uitval
Als voorlaatste wedstrijd van het seizoen stond ik aan de start van de BVB in Tielt. Onze ploeg bestond uit Paco, Maxime, Joy, Thybo en ik. 80 kilometers werden ons voorgeschoteld in 13 ronden van 6,2 km. Alhoewel het einde van het seizoen zeer nabij is, werkten we toch de wedstrijd af aan 43,6 km/uur. 

In het begin hield ik me bewust wat afzijdig in de buik van het peloton. Iedereen vertelde me dat de beslissing op het einde zou vallen. Nadat op 45 km van het einde, een omvangrijke groep werd ingehaald, sprongen Tom Mertens en Jonathan Vlaeminck weg. Een ronde later kregen ze het gezelschap van Kenneth van Rooy. Ondertussen reed er ook een groep van een 10tal man weg uit het peloton. In schuifjes gaan er nog 4 weg zodat een omvangrijke kopgroep van 17 man voorop kwam. Een paar van de namen: Martijn Degreve, Whytic Priem, Joren Touqeut, Kevin Deltombe, Daan Myngheer, Jasper de Buyst ...
Nadat er bijna niet gereageerd werd in het peloton probeer ik het ook verschillende malen.


1 keer kwamen we zelfs op 125 meter, maar er kwam geen hulp. De volgende kilometers rijd ik steeds in de eerste 30 voor als er nog een groep naartoe zou rijden. Er gebeurde niets. In de laatste ronde, op het einde van een lang stuk meewind ga ik tesamen met een Waal in de aanval met nog een kleine 4 kilometer voor de boeg. Even later komen Brecht Craeymeersch en een renner van Noordzee aansluiten.


De samenwerking was niet echt vlot omdat we op het einde van onze krachten zaten. Bij het begin van de laatste rechte lijn hadden we precies 7 seconden, maar toen begon Ruben Boons de spurt aan te trekken voor het peloton.


Op 50 meter van de aankomst worden we opgeslokt door het aanstormende pak en ik eindigde op een ondankbare 51e plaats.
Vooraan won Jasper de Buyst, die ook de eindoverwinning op zak stak, zijn zoveelste BVB voor een sterke Kenneth van Rooy en Boris Vallée. Op de 4de plaats kwam Kevin Deltombe, wat mooi is voor een eerstejaars, Tom Mertens werd 5de. Alexander Geuens won de pelotonsprint. Balen BC won het ploegenklassement.


Jemeppe 27/09/09 - 42e
Om 12 uur stond ik tesamen met 103 andere renners aan de start in Jemeppe. Zoals voor elke topcompetitie stond ook hier weer de belgische top aan de start. Dit was één van de zwaarste en langste koersen in België (78 km). Er stonden 5 beklimmingen op het programma: de Côte des Béguinnes, de côte de Sur-les-Bois, de Côte de Solovaz, de Côte de Sart d'avette en de Côte de Jemeppe. Ik stond bloednerveus aan de start, want ik had gehoord dat ze supersteil waren (al viel dat wel nog mee).

De eerste 2 km reden we achter de auto, daarna rijden we plankgas tot aan de voet van de eerste beklimming. De twee volgende kwamen direct daarna, dus wou iedereen vooraan zitten. Ik draai rond de 40ste plaats op. Ik voelde de benen niet en schoof op tot aan plaats 15. Door geklungel in de afdaling van een renner reden er 5 weg. Direct daarna kwam Michiel Dewulf zeer spectaculair, zonder erg, ten val. We probeerden de kloof te dichten en het peloton scheurde. Eerst was er een groep van 24 met daaronder alle favorieten voor de ritzege, waar ik bij aanpikte. Sommige namen: Mike de Bie, Martijn Degreve, Tom Mertens, Robin van Goethem. . .


Dan een groep van 18 met wat gasten die de boot gemist hadden en daarna groepjes die na een tijd vervroegd naar huis mochten. De ondergrond waarop we moesten rijden was typisch voor de streek: overal bulten, putten en steentjes. Op een bepaald moment reed ik in zo'n put waardoor het remblokje van mijn achterrem loskwam. Een renners van Cata bikes meldde mij dit, maar zij er niet bij dat het tegen mijn wiel zat. De volgende kilometers krijg ik het lastiger en lastiger.


De tweede groep met de uiteindelijke winnaar van de topcompetitie kwam aansluiten.

In de afdaling voor de voorlaatste klim was ik doodop. In het begin van de klim moest ik al lossen. Dan pas merkte ik dat mijn wiel sleepte. De mecanicien van wielerbondwest-vlaandern kon dit gedeeltelijk herstellen. Ik was door mijn beste krachten heen, maar onderhield toch een strak tempo. Ik kon dan genieten van die klim met al zijn haarspeldbochten. In de afdaling verloor ik minuten door mijn achterwiel. Ik duwde dan zelf maar alles op zijn plaats (het vel van mijn linkerduim is wat lichter dan de rest) Ondertussen was ik al aan de plaatselijke ronde. Ook op de Côte de Jemeppe behield ik nog een goed tempo. Vooraan waren er 5 weg gereden: Mike de Bie, Quentin Hoper, Rob Leemans, Ruben Boons,  en Loïc Vliegen. In de spurt haalde Vliegen het vlotjes. Boris Vallée won de pelotonspurt en werd zo eindwinnaar. Ikzelf werd op 5 minuten 30 42ste, er eindigden maar 6 eerstejaars voor mij, dat gaf wel een beeld van hoe zwaar het eigenlijk wel was. Het positieve aan deze wedstrijd was dat ik nu zeker ben dat ik degelijk omhoog rijd. Het negatieve was dat ik opnieuw een mooi plaatsje verprutst heb.


Opbrakel 19/09/09 - kettingproblemen
In Opbrakel stond één van de mooiste parcoursen van de nieuwelingen te wachten. Het was een wedstrijd die meetelde voor de klimkoersen van de beker van de vlaamse ardennen. Ik stond lichtjes ziek en met blaren aan de start, niet tegenmin wou ik toch een goed resultaat neerzetten. In het traject waren er 3 bergjes: De eerste was lang, niet steil, de tweede kort en gematigd steil. De laatste was de lastigste met een piek van 12 %.

Na 4/5 ronde was het voor mij al gedaan. In de lange afdaling viel mijn ketting eraf. Tegen dat ik weer weg kon (niemand hielp mij), was ik 400 meter achter. Ik naderde, maar na een ronde in de afzink was het niet meer overbrugbaar. Ik reed dan maar nog een rondje bij als training. Morgen zal ik nog eens een poging wagen in Tiegem. Jeroen Cannie werd de winnaar voor Gilles Loncin en Dillen Verzeele.


Gits 13/09/09 - 23e
We trokken ditmaal naar Gits. Daar stond ons een lastige koers op het programma met veel wind en veel premies. Er waren niet veel renners, maar onder deze zaten er wel veel goeie: Daan Myngheer, Stijn Decraemer, Whytic Priem, Maarten D'hondt ... 

We moesten 14 keer een zeer bochtig parcours afleggen. Michiel Dewulf smeet in de 2de ronde de knuppel in het hoenderhok en bleef een rondje voor. Als hij ingelopen was sloop ik weg op mijn kousevoeten en won zo de derde premie.


Dit was er één voor een apart klassement. Vooraf was dit geen doel, maar doordat ik de eerste van 3 won, ging ik er volledig voor. Een rondje later valt Daan Myngheer aan. Hij blijft 3 ronden voor. Maar met zoveel wind was dat vechten tegen de bierkaai. In de volgende klassementspurt word ik 3de. Inmiddels zijn er talloze pogingen van Whytic Priem en Daan Myngheer. Ik win dat klassement doordat ik bij de laatste spurt 2de werd.
 

Op het laatste zat ik er een beetje door omdat ik nog nooit 2 kermiskoersen achter elkaar rijd. Inmiddels waren er 6 voor. Met mijn laatste krachten probeer ik de sprong te wagen. Het peloton haalt mij terug in en een halve ronde later volgt de samensmelting. In de laatste bocht, op 300 meter van de meet, zit ik in ongeveer 8ste positie. In de spurt haalt iedereen mij in zodat ik laatste werd van het peloton. Niet dat ik dat zo erg vond. Ik had redelijk wat geld verdiend en daarmee was ik tevreden.


Dentergem 12/09/09 - 39e
De keuze was vandaag waar te gaan koersen: Dentergem of Desselgem. Ze waren ongeveer even ver van elkaar, maar een sponsor van ons heeft een winkel in Dentergem, dus gingen we daar koersen. Niet het beste idee, achteraf bekeken. Er was meer te verdienen in Desselgem en in het parcours in Dentergem waren enkel rechte wegen, zonder veel zijwind. Tesamen met 65 andere renners was ik klaar voor 11 ronden van 6,15 km.

Van in het begin waren er tal van ontsnappingen (van o.m. Maxime Farazijn, Laurens Loeters, Indiana Slabbinck, Emiel Vermeulen, Michael Cools en Indiana Slabbinck). Bij sommige ging ik mee, maar in het zwaar stuk tegenwind of de grote baan meewind kwam het altijd weer terug.


Na een ronde of 5 gaf ik het op en bleef in het peloton zitten. Op een bepaald moment zat ik achteraan en mijn ketting viel af. Ik was zo'n 200 meter achter, maar kon toch na 2 lastige kilometers terug keren. In de voorlaatste ronde valt het volledig stil en dan gaan Glenn Rotty en Ward Leyn.
De laatste rechte lijn zit ik nog steeds goed gepositioneerd, maar één of andere renner wou graag de hekkens opzoeken, hij blijft recht.


Ik moet ook zwaar in de remmen en eindig 39e. Glenn Rotty plaatste nog een finale cartouche en eindigde juist voor het peloton. Ward jammer genoeg niet. Emiel Vermeulen won de massasprint voor Stijn Decraemer.


Sint-Lievens-Houtem 06/09/09 - val
Tesamen met Paco, Maxime, Miguel en Dylan was ik geselecteerd voor de BVB in Sint-Lievens-Houtem. In tegenstelling tot de meeste andere koersen van de BVB waren het nu enkel lokale ronden: 9 ronden van 8 km. Er waren 135 renners.

De eerste 2 ronden hield ik me gedeisd en ging dan enkele keren in de aanval. Zoals alle anderen kreeg ik niet veel ruimte. Enkel als ik de kloof toedichtte op het duo Touquet en Vlaeminck konden we een tijdje voor blijven. Ik dacht dat het een pelotonspurt zou worden en hield me op enkele uitzonderingen na, gedeisd. Op het laatste waren er nog talloze aanvallen, waarbij Kenneth van Rooy bijna altijd aanwezig was. De laatste ronde was alles weer samen en stevenden we af op een massasprint. 

Ik was wat plaatsen aan het winnen voor een obstakel in het midden van het peloton totdat iemand zich niet meer kon rechthouden. Ik probeerde nog helemaal naar rechts uit te wijken, maar het hielp niet. Uiteindelijk botste ik ongelukkig tegen ploegmaat Dylan Goemaere. We vlogen allebei op een muur. De schade valt nog mee: Een kapotte tube en een kapot remblokje. Jasper De Buyst won de sprint voor Martijn Degreve en Boris Vallée. Doordat Miguel opgehouden werd en Dylan en ik vielen, verloren we heel wat plaatsten in het klassement van de BVB.


30 sept 2009; Vichte - 5e
Doordat mijn ouders weg moesten ging ik mee met mijn zus, wat een bedankje verdient door haar lichtelijke anti-koers instellingen. Er werden ons 17 ronden van 4,2 km (=67,2 km) voorgeschoteld. Er stonden 74 renners aan de start waaronder heel wat goeie renners: Martijn Degreve, Stijn Decraemer, Daan Myngheer, Whytic Priem, Jonas Rickaert, Alexander Maes, Maxime Farazijn . . . Ik voelde meteen dat de benen goed waren.

De eerste noemenswaardige poging kwam van Cedric Vanhoutteghem na een premiespurt. Langer dan een ronde hielden ze het niet vol. Daarna ging ik in achtervolging op Michiel Dewulf. Er kwamen nog 4 renners aansluiten, waaronder Maxime en Jonas. Na een tijdje kwam het volledige peloton weer aansluiten. Direct na de samensmelting ging Martijn Degreve, niemand volgde. Na een ronde hard rijden kwamen we weer aansluiten. Dat was immers niet het voltallige peloton. We waren plots met 6 voorop: Martijn Degreve, Daan Myngheer, Maxim Farazijn, Jonas Rickaert, Miel Houfflyn en mezelf. Ik had direct door dat dit de beslissende ontsnapping was, we reden immers veel te snel. In het begin ging alles goed bij mij, maar na een paar ronden begon mijn milt te steken (te weinig gedronken) en deed mijn rug zeer veel pijn.

De laatste 2 ronden reed ik pijnvrij en laadde ik mezelf terug op. Op 800 meter van de meet plaatste ik een ultieme poging. Daan Myngheer knalde het gat toe. Martijn Degreve won voor Maxime en Jonas. Daan werd 4de, ik 5de en Miel 6e. Stijn Decraemer won 1'10" later de sprint van het peloton.


W-Vl CT dag 4: 67e - 24e in eindklassement en 7e in jongerenklassement
De laatste en waarschijnlijk ook de lastigste etappe vond plaats in Meulebeke. 2/3 van het parcours was licht zijwind en de rest wind mee. Iedere dag voelde ik me verbeteren; echt lastig had ik het niet, maar enkel mijn rug deed redelijk wat pijn. Mijn doel was om me wat later in de wedstrijd te tonen.

Hetzelfde scenario van de vorige dagen deed zich weer voor: Groepjes van een man of vijf die een lichte voorsprong hebben, maar niet weg geraken. Halfweg koers schuif ik op en ga direct in de achtervolging op een Nederlander.


Fout moment, want als ik hem bij de lurven had, kwamen ze aansluiten en ging een groep van 6 met onder meer de gele trui en Paco.


In iedere etappe (uitgezonderd Rekkem) waren er valpartijen; dit was ook nu weer het geval. Op dat moment zaten we op een binnenbaan en iedereen moest door het gras om er rond te kunnen. Ik verloor hierbij vele seconden en probeerde samen met een Oost-Vlaming het gat toe te rijden.  

Hij verloor mijn wiel en alleen bleef ik hangen op 100 meter, maar kon niet aanpikken. Een halve kilometer later sloot een groepje aan. Nog 2 km later maakten we gebruik van een tempodaling om bij het peloton te geraken. Kort daarna reden er velen weg, zonder dat het peloton enig gebaar maakte. Ik wou ook meespringen, maar vond geen gaatje. Er reed eerst een groep van 4, dan één van 5 (waaronder ploegmaat Laurens Loeters) en dan nog een duo weg. Saimen De Laeter won voor Ruben Van Der Haeghen en Rob Leemans. Leemans won ook het algemeen klassement. Maxim Panis was de snelste van het achtervolgend groepje voor Laurens. Billy Van Landuyt won de massasprint. 
Uiteindelijk werd ik 24ste in het algemeen klassement en 7de in het jongerenklassement. Waar ik toch niet helemaal ontevreden mag mee zijn. Maar ik mis nog power om iets te forceren.

W-Vl CT dag 3 23/09/09 - 50e
Vandaag stond de derde rit in Deerlijk op het programma. Opnieuw 70 km aan een hoog gemiddelde. Er was quasi geen wind en er zaten ook geen hoogteverschillen in het parcours.

De eerste ronde hield ik me uitsluitend bezig met opschuiven zodat ik de 2de ronde helemaal vooraan was. Daarna ging ik in iedere ontsnapping mee tot aan de 4de ronde. Dan waren er immers bonificaties te verdienen waar ik m'n zinnen op gezet had, maar het mocht niet baten: het werd een sprint. De volgende aanval schoof ik nu niet mee, omdat Paco mee was. En deze was dan natuurlijk de langst durende. Voor de rest van de tijd hield ik me keurig in de eerste vijftig. Ik kwam wel zonder drank te zitten. Vanaf de 7de tot de 9de ronde was er bevoorrading. Door mijn eigen domme fout wist ik niet dat we al in de 7de ronde zaten. De ronde erna pakte Robbin juist voor mij een bidon, zodat de verzorger van dienst geen tijd had om nog één aan te kunnen geven. Uiteindelijk pakte ik er in de 9de ronde wel één. 

Door dat gebrek aan water, kwam ik in de laatste ronde wat krachten te kort. Alles was weer samen gekomen door Robin Van Goethem en Michael Goolaerts die een trui wouden pakken of ze behouden. De machtsprinter Boris Vallée won de wedstrijd voor Saimen De Laeter en Billy Van Landuyt. Met als gevolg dat Saimen nu mijn 4de plaats overneemt in het jongerenklassement.

W-Vl CT dag 2 22/09/09 - 58e
Op dag 2 gingen we naar Rekkem voor een golvend parcours van 7 km. De weergoden waren ook nu weer ons gunstig gezind. Het was af te wachten ofdat ik goed zou gerecupereerd zijn van de twee ritten gisteren. Ik stond door het ongelukkige ongeval van Arthur nu 4de in het jongerenklassement.

Ik kon op de tweede rij starten en viel direct aan. Ik wou direct de benen eens proberen, maar Michael Goolaerts liet niet begaan. Hij verdedigde zijn trui met hand en tand. Hij sprong altijd mee als Maxim en mij aanvielen. In de eerste 2 ronden ging ik nog vele malen mee in ontsnappingen met ondermeer Sam Vanspeybrouck, Jonas Rickaert, Michiel Dewulf. Het peloton liet echter niet begaan. Voor de start dachten we dat er een groepje zou wegrijden, maar dat was onmogelijk. Het gemiddelde was veel te hoog daarvoor (43,5 km/uur). In tegenstelling tot andere grote koersen kon ik nu veel beter van voor rijden, iedereen reed waarschijnlijk veel minder nerveus, na de valpartijen van Wielsbeke. Op het laatste kreeg ik nog een klein klopje. 

In de laatste ronde was er nog een groepje weg gereden, maar tegen een aanstormend peloton op een brede betonbaan is inmiddels niets te doen. In de massasprint stond er geen maat op Stijn Decraemer. Hij won voor Tim Kerkhof en Dennis Van Iersel. Paco werd 6de en Maxim 11de. Ik werd teleurstellend 58e. Morgen moet ik proberen om me toch zeker in de eerste 30 te klasseren.


21 sept 2009 - West-Vlaanderen Cycling Tour dag 1, ploegentijdrit - 4e - 59e
Ik startte vandaag voor het eerst in een ronde: de West-Vlaanderen Cycling Tour. 's Middags stond er een ploegentijdrit op het programma en in de namiddag een wegrit. De tijdrit was 6,6 km lang, net als het normale parcours. De ploeg mocht 6 renners selecteren: Paco Ghistelinck, Maxim Farazijn, Arthur Vanlokeren, Laurens Loeters, Robin Degezelle en mezelf. Voor de start had ik wat twijfels of ik zou kunnen aanpikken.


We vertrokken als een speer, ik was de laatste in de volgorde en moest direct een gat laten, ik heb nu eenmaal minder explosiviteit. We konden er een goed tempo er op nahouden. Paco reed iets meer dan een derde aan kop. In een strook meewind vlamden we aan 60 (!) per uur en we maakten ons klaar voor een bocht, die we 3 keer deden in het verkennen, maar zagen toen dat we rechtdoor moesten rijden. Dat kostte direct een handvol seconden, er vielen na een tijdje ook gaten en uiteindelijk konden Laurens en Robin niet meer aanpikken. Na zo'n 5 km kwam ik volledig onder stoom. We werden 4de. Balen BC won voor Bodysol en Jonge renners Roeselare. We hadden zeker 3de kunnen worden, maar we klaagden niet. Ik stond 19de in het algemeen klassement en was 5de in het jongerenklassement (in dezelfde tijd als Arthur en Maxim).

Daarna kwam de wegrit; 9 ronden van 6,6 km, goed voor 60 km. Ik hield me meestal gedeisd in de buik van het peloton en demarreerde maar 2 keer. Ik kreeg niet veel ruimte. De aanvallers konden ook geen grote voorsprong uitbouwen, alles wees erop dat een massasprint eraan kwam. Bijna iedereen bleef recht tot de voorlaatste ronde. Dan kwam de grootste massavalpartij die ik ooit te zien kreeg. Ik hield me overeind, maar werd wel opgehouden. Ik moest zo'n 50 meter toerijden, wat een helse klus was, op een peloton dat de meet rook. Mijn prioriteit was nu om veilig aan te komen, want het waren de seconden die telden, niet de plaatsen. Ik had wel nog zicht op een top-30. Helaas vielen in de laatste rechte lijn nog een paar renners, waardoor ik serieus moest uitwijken en achteraan het peloton eindigde. Onder meer Paco en Arthur lagen er bij. Arthur was er slecht aan toe; hij brak 2 ellebogen en een pols. Ik hoop op een spoedig herstel. 
In de laatste kilometers konden nog 2 keer 2 renners ontsnappen. De eerste 2 waren de Amerikaans kampioen David Kessler en een Nederlander. David Kessler won en kreeg de groene trui. Ook Ruben Vanderhaeghen en gele trui Robin Van Goethem sprokkelden nog wat seconden. Nu ga ik zien hoe ik een paar ritten na elkaar verteer.


Edewalle-Kortemark 15/09/09 - 7e
Ik startte in het gehucht Edewalle zonder grote ambities, een klassementspurt in de 10de en 11de ronde van 125€ winnen, zou voor mij al een succes zijn. Onder een stralende zon legden we 13 ronden van 5 km af, gelijk aan 65 km.

De eerste aanvallen kwamen van Cedric Vanhoutteghem, maar er zat niet genoeg dash op om een kloofje te kunnnen slaan. Na een premiespurt in de 2de ronde gaat een renner van Ct Wervik ervan door. Geen reactie in het peloton zodat hij direct 30 seconden krijgt. Een halve ronde later demarreren nog 2 renners van Wervik. Ik had wel eens het idee dat dit de juiste ontsnapping zou kunnen zijn, dus wachtte ik tot de eerste zou proberen de kloof te dichten. Dat waren Kenny Constant en Pieter Develtere. We reden in een mum van tijd naar de eersten toe. Na een ronde verloor het peloton grip op ons en konden we de afstand stelselmatig vergroten. De 6 vluchters waren: Tim Couwet, Youri Depoorter, Maxim Vereecke, Kenny Constant, Pieter Develtere en ikzelf. De enige die niet overnam was Develtere, hij had het "te lastig". In de negende ronde (juist voor de klassementspurt) laat Develtere voor de zoveelste keer een gat. Constant, Couwet en Depoorter rijden weg.

Bij ons loopt het voor geen meter, ik probeerde het dan maar alleen. Ik naderde sterk, maar op de lange stroken zijwind was het onmogelijk tegen drie man. Ik liet me weer inlopen en dan ging Vereecke er van door. Alleen met de overblijver kreeg ik maar weinig medewerking. Inmiddels zaten we al meer dan een minuut achter. Gelukkig kwam Cedric Vanhoutteghem aansluiten. Nu konden we weer wat vaart maken zodat we niet door het peloton ingelopen werden. Vooraan won Kenny Constant voor Tim Couwet en Joury Depoorter. Maxim Vereecke werd afgescheiden 4de. Bij ons had Develtere nu wel plots genoeg kracht om de sprint te winnen. Cedric werd 6de voor mezelf. Vital D'hondt won de massasprint voor ploegmaat Miguel Notredame. Ik had in deze wedstrijd vrij goede benen, maar had liever iets dichter gezeten en een klassementspurt gewonnen.


8 aug 2009; Polleur-Stoumont-Polleur - 63e
Vandaag stond de topcompetitiewedstrijd in Polleur op het programma. 70 km met heel wat hellingen, côte de Becco, la Vecquée... Er waren 150 starters. De bezetting was heel sterk, buiten een paar enkelingen stonden al de besten van het land aan de start; het is nu eenmaal een zeer prestigieuze koers. Bij de links staat er een filmpje van mijn broer over deze koers, hij werd er 2de. 

We startten onder een grauwe hemel, maar het bleef droog. Op de eerste helling bleef alles samen. In het lang stuk tussen de eerste en de tweede film reden er 18 renners weg, o.m. Whytic Priem, Robin Van Goethem en Kevin Deltombe. Slim van hen, want ze kregen aldus een mooie voorgift voor de Vecquée. Aan de voet van deze Vecquée hadden we 1 minuut achterstand, die werd volledig toegereden op één renner na. Ik draaide als 40ste op van het peloton en moest heel wat coureurs voorbijrijden. Op 250 meter van de top loste er een renner voor mij, ik had niet meer de kracht om hem voor bij te rijden en bleef achter. In de afdaling kwamen er renners aansluiten,


waaronder ploegmaten Paco en Maxime (die eerst veel achterstand had, maar het toch knap dicht reed). We draaiden goed rond en onze achterstand verkleinde. In de afdaling van de 3de helling, net voor we terug in Polleur kwamen, sloten we aan. Het toppeloton telde nog zo'n 40 renners. Ik zat wat uit te rusten en wist niet dat we direct de plaatselijke klim moesten doen. 


Bijna boven zat ik in het wiel van 2 die een gat hadden gelaten, zij sprintten er naar toe en ik bleef achter en zat in de afdaling tussen de volgwagens. Vooraan was de beresterke Thomas Raeymaeckers weg gereden. Hij kwam op iedere helling als eerste boven.

Een zevental achtervolgden. In de afdaling pikten Michael Cools en een paar anderen mij op. Net als we begonnen te klimmen, viel mijn ketting er af. Ik werd geholpen door de pa van Miel Houfflyn die ik bij deze moet danken. Ik verloor natuurlijk wat tijd en reed niet meer voluit door, ik wist niet dat nog een volgend peloton op komst was. In de afzink kwamen ze bij mij. In de sprint werd ik 4de laatste en zo verloor ik een aantal plaatsen en werd 63ste. Ik was nog 15e van de eerstejaars. Thomas Raeymaeckers had het volgehouden en won zeer verdiend. Bij de 7 achtervolgers won Brecht Ruyters de sprint voor Quentin Hoper. De massasprint werd gewonnen door Emiel Vermeulen, voor Boris Vallee en Maxime Farazijn.


Kooigem 4/08/09 - 16e
Zoals aangekondigd ging ik in Kooigem rijden. Het was een mooi parcours van 7,5 km lang met iedere keer Kooigemberg, een goed rijdend klimmetje van een kleine km aan 4%. Er stonden 50 renners aan de start. Ik voelde me slecht in de buik, maar dat verdween naarmate de koers vorderde.

Na 500 meter springt Brecht Craeymeersch weg, de Meulebeekse renners houden alles op slot. Op de klim rijden er 2 keer 2 renners naar toe: Giorgio Derycke en Glenn Rotty, Stijn de Bock en Laurens Vanneste. Geen haar die op mijn hoofd dacht dat dit de beslissende ontsnapping zou zijn; dat was het wel, want ze kregen bijna direct een minuut. Ik hou me gedeisd vooraan in het peloton tot Jeroen Cannie aanviel, Seppe Verschuere en mezelf volgden.


We reden goed tesamen tot er na een ronde nog 4 renners aansluiten, dan is de organisatie weg en zo kwam iedereeen weer terug. Nu rijden Ruben Geerinckx en Cedric Vanhoutteghem weg. Een ronde later kwam er een tegenaanval van Jens De Winne, Jordy Vermeire, Tom Van Dam en Jonas Vandoninck. Daar rijden Seppe en ik naar toe. Even later reden er nog 5 naar ons toe. De rest werd uit koers genomen. De voorlaatste keer dat we de klim moesten doen gaat Jeroen Cannie aan. Niemand volgde, maar in de afzink komen Jordy Vermeire en Niels Azou aansluiten.


Vooraan had Stijn de Bock problemen met zijn achterwiel, Giorgio Derycke won voor Glenn Rotty, Laurens Vanneste en Brecht Craeymeersch. In de spurt voor de 6de plaats won Cedric Vanhoutteghem het gemakkelijk voor Ruben Geerinckx. Bij het drietal won Jeroen Cannie voor Jordy Vermeire en Niels Azou. Jens De Winne had ondertussen wat afstand genomen. Bij ons won Seppe de sprint. Ik werd 16e. Dat was nog redelijk goed, aangezien ik de week ervoor weinig kon trainen en veel stapte in de bergen.


26 juli 2009; BK Geel - achteraan peloton
De grootste koers van heel het jaar: het Belgisch kampioenschap. Mooi weer en 72 km voor de wielen geschoven, ideale omstandigheden. De kanshebbers waren Saimen De Laeter, Niels Vanderaerden, Maxime Farazijn, Kevin Deltombe, Jonas Rickaert....

Ik startte achteraan, wat zeker een nadeel was door het snelle vertrek en het traag opschuiven. Toen ik vooraan post vatte waren Jonas Rickaert, Laurent Wernimont, Wouter Leten, Toon Wouters, Michael Cools en Glenn Rotty weg. Ze konden echter niet lang voor blijven. Daarna koos Dylan Jaspers het hazenpad, kort daarna gevolgd door Maxime Farazijn. In schuifjes kwamen ook Jonas Rickaert, Kevin Deltombe, Niels Vanderaerden, Aimé De Gendt en Jasper Dult aansluiten. Ik zat op dat moment te ver, een cruciale fout. Na de meet trok ik in de tegenaanval. Ik naderde in het begin, maar na een tijdje zag ik dat mijn poging nutteloos was: Alleen tegen 7 ronddraaiende renners is een oneerlijke strijd.

Niels Vanderaerden werd Belgisch Kampioen voor Kevin Deltombe en Jonas Rickaert. Maxime werd 4de, De Gendt 5de, Dult 6de en Dylan Jaspers 7de. In de laatste ronde vroeg Arthur Vanlokeren ofdat ik de sprint wou aantrekken, zelf zou ik niet dicht kunnen zitten en ik was nog zeer fris dus deed ik dat. Ik zat al vanaf 3 km voor de aankomst aan de kop. Op 250 meter van de meet gingen ze over mij, iets te vroeg, zodat Arthur er niet optimaal van kon profiteren. 

Na de koers vertrokken we direct naar Zwitserland voor een weekje verdiende rust (daarom kwam dit verslag zo laat). De volgende koers is Kooigem (dinsdag), omdat ik vrijdag nog een zeer zware training deed (1600 meter klimmen van Wilderswil, naar Grindelwald en dan naar Männlichen). Ik ging oorspronkelijk de Kleine Scheidegg, 11% gem., doen, maar vergistte mij van weg en ging naar Männlichen, ook 11 % gemiddeld, maar vlak begin (3 km, 5%), dan (3,5 km aan 14,5%). Vervolgens 4 km aan 12 % en na de volgende anderhalve km aan 16 % was ik eindelijk vermoeid boven.


22 juli 2009: Prins der nieuwelingen St-Katelijne-Waver - 62e
Er viel een uitnodiging  van de ploeg voor de interclub in St-Katelijne-Waver in de bus, ideaal als voorbereiding op het BK. Een internationaal gezelschap van 145 renners stond aan de start, voor een grote ronde van 25 km en daarna 7 lokale ronden van 8 km. Het enige minpuntje was dat we voortdurend op betonbanen in slechte staat moesten rijden.

Ik nam me voor om goed vooraan te fietsen. In het begin kon er niemand weg geraken tot een renner van Bodysol en Balen gingen. De ploeg had ons opgedragen om in zo'n gevallen direct de situatie onder controle te krijgen. Ongeveer halfweg de grote ronde reed ik nietsvermoedend in een diepe put. Mijn maag kreeg daardoor een stoot zodat ik de volgende 20 km met pijn zat. De definitieve beslissing viel toen Nederlands kampioen Danny van Poppel voor de zoveelste keer aanviel. Hij kreeg Tom Mertens en Dries Van Gestel mee, het bleek wel dat Van Poppel het meeste kopwerk deed. In de achtervolging kwam er een groepje tot stand met ondermeer Maxime Farazijn, als enige eerstejaars. 

Vandaag had ik niet zo'n goeie benen, dat was weliswaar geen drama. In de sprint werd ik 62e. Danny Van Poppel had zijn kompanen los gereden en kwam solo over de meet. In het achtervolgend groepje van 6 won Tim Kerkof de sprint voor Robin Van Goethem, de Zuid-Afrikaan Julius Jayde, Maxime, Dries Van Gestel en Tom Mertens. Robin Venneman won de pelotonsprint


12 juli 2009; Izegem - 7e
Vandaag stond de koers in mijn thuisstad Izegem op het programma. Mijn deelname was 's morgens twijfelachtig door een onbekende zwelling van mijn rechtervoet. Ik kon er geen kracht op zetten, maar nam toch deel. Ik had niet zoveel sterke coureurs verwacht. O.m. Brecht Craeymeersch, Emiel Vermeulen, Whytic Priem, Daan Mijngheer, Jonas Rickaert, Niels Houtekier... waren aanwezig. Ik ambieerde een top-30 plaats van de 70 renners.

Het parcours van 5 km was op een 400 meter na, volledig zijwind. Met de voorspelde windkracht 5 zou het zeker een zware koers worden. In het begin had ik nog wat problemen die later volledig oplosten. De koers brak open in de 2de ronde, nadat ik een gat toereed op Evert Vandromme


en Jonas Rickaert tegen mijn schouder botste. Jonas werd opgehouden en ook een deel van het peloton. Ik trok even door en ging vlug van de kop af. Blijkbaar zat bijna iedereen kapot, want het gat werd niet direct toegereden. Een drietal demarreerde en als ook Daan Mijngheer vertrok, ging ik in de tegenaanval. Al vlug kwamen we bij de drie. De samenstelling was nu: Brecht Craeymeersch, Emiel Vermeulen, Stijn Decraemer (die 4 weken niet koerste), Daan Mijngheer en mezelf.


Ondanks ons hoge tempo kwamen na een ronde Niels Houtekier en Whytic Priem aansluiten. Sommigen sleepten en daardoor draaiden we niet goed rond. Uiteindelijk konden ook nog Cedric Vanhoutteghem en Jonas Rickaert (na een sterke remonte) aansluiten. Brecht Craeymeersch had intussen problemen met zijn voorwiel en ging wisselen. We lieten hem rijden, wat maar normaal was. Toch demarreerde Whytic. Na een halve ronde werd hij weer ingelopen. 

Toen mijn beurt op kop gedaan was, had ik de indruk dat Jonas Rickaert en Whytic Priem afspraken. Ik besloot dan maar steevast het wiel van Whytic te nemen. Ik had het wellicht bij het rechte eind, want Rickaert en Priem vielen om de beurt aan. Altijd sprong ik direct op het wiel van de voormalige West-Vlaamse kampioen, totdat hij demarreerde als ik van kop kwam. Niemand reageerde en hij nam vlug 30 seconden. Ik snapte dat Stijn Decraemer zijn ploegmaat beschermde, maar niet waarom anderen niet meedraaiden. Emiel Vermeulen had er genoeg van en ging in de tegenaanval. Daan Mijngheer stopte voortreffelijk af en we konden ook hem niet meer bijbenen. In de aankomstzone probeerde ik hetzelfde.


Omdat ik de enige was van mijn ploeg, reden ze allemaal achter mij. Op 2 ronden van het einde zagen we Emiel weer rijden. Toch geraakten we er niet meer bij. In de sprint werd ik onverwachts 5de, dus 7de in totaal. Whytic won op een prachtige manier, voor Emiel en Jonas. De top vijf werd volledig gemaakt door Cedric en Stijn. Niels werd 6de, ik 7de, Brecht 8ste en Daan Myngheer 9de. 
Van de 70 coureurs reden er maar 9 uit. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Vanzelfsprekend werd ik dus ook 1ste Izegemnaar en kreeg een trofee en een mooi boeket bloemen. Ik mocht even op het podium voor een interview met speaker Henri die een groot hart heeft voor de koers.



Mol (Rauw) 05/07/09 - 45e
Ik kon voor deze gelegenheid (het Vlaams Kampioenschap - 1e jaars) gelukkig mee met ploegmaat Laurents Clement naar het verre Mol, waarvoor dank. Ik ging koersen en zien waar ik uit zou komen. Brede, mooie banen zouden tot een massasprint leiden, dacht men. Niets was minder waar.

Na een rustige start kwam er een spervuur van demarrages; Ik ging ook soms mee. Toen Kenny Bouvry een 5-tal meter had en het peloton liet begaan, ging hij door en Maxime Farazijn vergezelde hem even later. Laurens Loeters en een renner van Vorselaar reden er ook nog naartoe. Ze konden een paar ronden voorblijven. Als de samensmelting kwam, trok ook Miel Pyfferoen alleen door. Hij kon vlug een minuut pakken en nu moest ook ik mee achtervolgen. Miel kon dat niet blijven volhouden en zat na 2-3 ronden weer in onze gelederen. Bij een samensmelting ging er een nieuw groepje weg. De samenstelling: Maxime Farazijn, Laurens Loeters, Wouter Leten en Daan Hoeyberghs. Er waren 2 mannetjes voor, dus was het aan mij om af te stoppen. Op sommige momenten was het echt genieten onder een stralende zon, op andere momenten ging ik mee in de ontsnapping.

Ze draaiden goed rond vooraan en bleven voor, ondanks het goeie tempo van het peloton. Wouter Leten won voor Laurens en Maxime, jammer dat ze het niet konden afmaken. In de sprint zat ik in de eerste rij, maar had niet genoeg acceleratie en ging helemaal naar achter. Misschien heb ik in Orroir wat snelheid verloren, maar anderzijds moet ik misschien toch wat werken op mijn sprint. Toon Wouters won de groepssprint. Ik had een goed gevoel, maar een slechte plaats in deze koers.


1 juli 2009; Orroir klimkoers - 7e
Vandaag stond de prachtige klimkoers in Orroir op het programma in een zware hitte. Normaal gezien had ik gisteren gereden in Herbeumont, maar omdat ik dan proclamatie van school had, ging dat niet door. We moesten 13 ronden afleggen: 9 ronden met een klein klimmetje en een lange strook zeer slecht asfalt (mijn achterwerk deed er pijn van), daarna 4 ronden met iedere keer de achterkant van de Kluisberg erbij. Er stond heel wat schoon volk bij de 68 vertrekkers: Whytic Priem, Paco Ghistelinck, Jeroen Cannie, Stephen Cuycken, Michiel Dewulf . . . Daardoor had ik weinig verwachtingen, ook omdat ik wat kleine kwaaltjes had.

Ze vlogen er van bij de start in. Toch kon er niemand echt ontsnappen, tot ploegmaat Karel Delfosse aanzette. De ploeg was goed vertegenwoordigd; het peloton liet begaan en wij stopten af. Na 2 ronden stond hij op het punt om ingelopen te worden; ik zette aan en zocht zijn gezelschap op. We namen met ons 2 vlug een halve minuut. De ploeg stopte nu ook weer zeer goed af. Na een ronde voortdurend op 100 meter van ons te hebben gereden, kwam ook Cedric Vanhoutteghem aansluiten.


We draaiden goed rond en wachtten op de eerste keer de Kluisberg. Cedric had duidelijk zijn zinnen gezet op het bergklassement en sprintte erop. Dat kan ik niet goed en had het zeer lastig, maar na de bergprijs, halverwege de klim viel hij stil. Op het laatste stuk van 13 % kropen we vooruit.


Vervolgens hadden we nog een lang stuk vals plat, vooraleer de zeer technische afdaling begon. Ik vloog deze naar beneden omdat ik ze kende en ik een goede daler ben. Ik reed aan 70 per uur en mijn medevluchters konden niet volgen. Karel liet Cedric het gat toerijden: De ploegleider zei dat we de meerderheid moesten gebruiken. De 2de keer de Kluisberg reden we meer geleidelijk. Ik nam de afdaling nu wat trager. Op het kleine klimmetje kwamen er nog 4 renners uit de achtergrond terug: Paco Ghistelinck, Jeroen Cannie, Joren Touquet en een zeer sterke Waalse renner.
  
Ik verbeterde iedere keer we de Kluisberg opreden. Nu moest Karel er met krampen af, wegens het hoge tempo van Paco. Ook nu in de afzink nam ik een grote voorsprong. Met 7 ronddraaien ging veel gemakkelijker dan met 3, toch kwamen net voor de laatste beklimming Stephen Cuyken, Aimé De Gendt en opnieuw Karel terug. De laatste beklimming ging het relatief gemakkelijk voor mij, tot een sterke Jeroen Cannie aanviel.


Joren, Stephen, Aimé en Karel moesten eraf. Ook voor mij deed het verschrikkelijk pijn. Na 300 meter kwamen we weer aansluiten. Hij ging nog eens op het klein klimmetje, maar kon ons er niet af schudden. Juist voor de laatste bocht kwam Stephen Cuycken alleen aansluiten en werd nog 3e! Paco won gemakkelijk de sprint voor de Waal, Cuycken. Joren werd 4de en Jeroen 5de. Cedric eindigde op de 6de plaats en vanzelfsprekend werd ik laatste van het groepje.


Aimé De Gendt kon nog voor het peloton eindigen. Karel jammer genoeg niet, toch zeer sterke wedstrijd gereden. Joy Vanmarcke die heel goed afstopte won de pelotonspurt voor de 9de plaats. Het was een ploegoverwinning. 


Enig minpunt was dat ik bij de prijsuitreiking de enveloppe met de 2e prijs voor het bergklassement verloor. Toen ik ze ging zoeken was ze natuurlijk verdwenen. 


BVB Heusden-Zolder 28/06/09 - 80e
In eerste instantie zou ik niet deelgenomen hebben aan deze wedstrijd voor de beker van België; doordat er een renner ziek wegviel, kwam ik toch aan de start te staan. Ik kon mee met de ploeg naar het verre Limburg, waarvoor dank. De opdracht was vandaag om gewoon mee te rijden als training en de ploeg te helpen. Het startsein werd maar om kwart voor 4 aan 145 renners gegeven.

We moesten eerst achter de moto blijven, en als het echte startsein dan werd gegeven was het toch wel even wennen aan de hoge snelheid. Naarmate de kilometers vorderden ging dat natuurlijk beter. In het begin waren er veel ontsnappingen die niet ver droegen. De eerste echte serieuze was meteen de goeie. Na een klein, maar steil klimmetje sprongen er acht weg, daarna reden er nog eens 4 naar toe. De sterke blokken waren vertegenwoordigd en dus hielden deze de boel op slot. Ik probeerde er wat gang in te krijgen, maar dat lukte niet. Door een paar kleine ontsnappingen, ook van mij, kwamen we serieus dichter. De kloof kon echter niet gedicht worden en daarna steeg hun voorsprong boven de minuut.

Ik had al veel werk gedaan dan en hield me wat kalm. De 12 mochten sprinten voor de zege. Martijn Degreve won voor Jasper De Buyst en Amaury Capiot. Ik wou ook nog een mooi plaatsje versieren, dat ging jammer genoeg niet; Bij een inhaalmanoeuvre zat ik helemaal vast in steentjes en moest daarna constateren dat ik bij de laatste 10 van het peloton zat. Ik schoof nog enkele plaatsen op en werd 80ste. Doordat dit geen doel was, vond ik dat niet erg, want de conditie is niet slecht en dat is het belangrijkste.


Meulebeke 07/06/09 - 13e
Om een laatste keer te koersen, voor de eerste helft van het seizoen, zochten we het niet ver: Meulebeke was met voorsprong het dichtstbij. Dat het een lastige koers zou worden stond in de sterren geschreven: Een heuvelachtig parcours dat we 14 keer mochten afleggen, waar het bijna constant zijwind was (jammer dat er niet iets meer was). 40 renners hadden zich ingeschreven. 

Na het startschot schoot men niet direct in gang, pas in de tweede ronde kwam er een goeie demarrage, maar dat was voor de premie. Ik viel dan aan en juist daarna vertrekt de beslissende aanval: Brecht Craeymeersch, Daan Myngheer en Maarten Dhondt. Tesamen met Jelle Donders ging ik in de tegenaanval, maar het peloton liet niet begaan. Bijna alle renners waren van 3 grote blokken: Tieltse renners (verplicht aan de start), Meulebeke (ook verplicht aan de start) en Jonge renners Roeselare. Ik ben van geen één en mij lieten ze nooit rijden. Een paar ronden daarna springen Jens Couckuyt en Jeroen Cannie weg. Ondertussen zat ik voortdurend aan te vallen, maar ze viseerden mij.


Uiteindelijk konden Jelle Donders en Martijn De Meestere er nog naar toe rijden. 2 ronden later zijn ook Tybo Bogaert, Carl Meersman en Jorgen Joye ribbedebie. Ik probeerde echt alles, maar ze lieten mij echt niet gaan.


In de laatste 2 km laten ze er nog 2 weg rijden, onbegrijpelijk. Gelukkig kon ik toch nog de sprint winnen voor de 13de plaats.


Ik had het gevoel dat ik zeker mee kon zijn geweest met eerdere groepjes: Dj-Matic stond maar met 2 aan de start en één van hen viel letterlijk weg. Ik had de benen vandaag, maar niet het geluk. Nu neem ik een weekje rust, want ik word geöpereerd. Maarten D'hondt won de sprint met 2 tegen Brecht Craeymeersch, Daan Myngheer moest de laatste ronde de rol lossen. En Jelle Donders won daarachter de sprint. Het was wel een mooie koers: er waren niet meer dan 4 renners tesamen aangekomen.


Affligem 31/05/09 - materiaalpech
Het stond eigenlijk vast dat we in Affligem gingen rijden, de morgen ervoor was alles niet zo zeker meer: Ik had hoofdpijn en was misselijk. Door eventjes op mijn bed te liggen, voelde ik me wat beter en gingen we toch een poging wagen. 66 km stond op het programma. Het weer was prachtig en de omgeving ook. Alleen jammer dat het parcours vol was van bulten en putten. De favorieten waren: Robin Van Goethem, Amaury Capiot en Robin Venneman. Het was daar in Affligem ook redelijk heuvelachtig.

Er werd aan een zeer hoog tempo gestart. Na twee ronden vol gas geven gaat Michael Goolaerts, 2 ronden later wordt hij door 2 renners  vergezeld. Ondertussen wordt er in het peloton voortdurend in snokken gereden. Een renner valt aan, 200 meter rijden ze zeer rap en daarna valt het weer stil, daar houd ik niet zo van. Als er nog eens 3 coureurs naar de eerste rijden, schiet het peloton in actie, onder commando van Robin Van Goethem. In de afdaling is er een rare bocht met een zeer grote bult die je bijna niet kan ontwijken. Ik rij daar vol op en er zit een slag in mijn wiel. Net op dat moment wordt de kloof tussen het peloton en de vluchters gedicht. Met een slepend wiel had ik moeite om aan te sluiten. De volgende ronde, op dezelfde plaats nota bene breek ik een spaak. Nu ging het echt niet meer en ik had ook geen zin om mijn wiel kapot te rijden.

Het was niet ideaal geweest om nu te koersen en door materiaalpech was het zeker onmogelijk. Maar zo erg is dat niet, want na volgende week houd ik toch mijn examenstop. Ik hoop dat ik daarna in mooie koersen zoals Herbeumont, Polleur-Stoumont-Polleur enz. goed zal kunnen presteren. Robin Venneman won overigens de wedstrijd (onder zwaar gejoel van de supporters van Van Goethem omdat hij niet veel werk deed). Robin Van Goethem werd 2de en Amaury Capiot 3de.


Hooglede St-Jozef 24/05/09 10e
Het was afwachten hoe het met de conditie gesteld was, na de koers in Zwevegem. Het ging warm worden met een temperatuur van 26°C; drinken was dus de boodschap. Het parcours in Sint Jozef was plat met een paar stroken zijwind. 12 ronden van 5 km werden aan een hoog tempo afgelegd. De favorieten waren Stijn Decraemer, Maxime Farazijn en Indiana Slabbinck. Iedere ronde was er een premie van 15 €, dat zou wel meespelen dacht ik. Omdat er veel andere koersen waren in het verlengd weekend stonden er maar 49 renners aan de start. Ik mocht vandaag de oakley van mijn broer aandoen omdat ik in Zwevegeme bijna heel de koers met een tranend oog rondreed. 


Bij de nieuwelingen heb je meestal 2 scenario's: Ofwel rijden ze weg in het begin, ofwel op het einde. Ik moest dus bij de pinken zijn. De eerste 2 ronden werd er volop gedemarreerd, maar niemand die echt weg geraakte. In de derde ronde daarentegen kwamen ze van alle kanten, ik ging ook een paar keer mee. Toen het na de aankomst dan stilviel, zag Indiana Slabbinck zijn kans. Maxime Farazijn en Nills Pauwels volgden hem. Iedereen zat een beetje kapot en er kwam geen reactie. Het drietal liep vlug 20 seconden uit. Er was totaal geen samenwerking, waardoor sommigen in de aanval gingen. Velen sprongen nu op het wiel van de sterk sprintende Stijn Decraemer. Ik had het wat lastig omdat er bij iedere aanval en na iedere bocht snoeihard moest opgetrokken worden. Stijn Decraemer kon het niet aanzien en demarreerde. Nadat hij zo'n 200 meter uitgelopen was plaatste ik een tegenaanval. Ik kwam dichter, maar ik zag dat het peloton op 25 meter volgde, het was dus zinloos. Na Stijns aanval probeerde Jules Borra het. Het is altijd zo typisch als velen een inspanning geleverd hebben en er een minder bekende aanvalt, dat er geen enkele reactie komt. Jules reed nochtans aan een hoog tempo. Bij de leiders moest Nills Pauwels lossen en sloot dan aan bij Jules Borra. Vooraan reden de 2 sterksten door.

Uit het peloton reed inmiddels een groepje van 6 weg. In dat groepje was de samenwerking niet ideaal en op 2 ronden van het einde kwam bijna alles samen. 2 renners bleven doorgaan en 3 anderen sloten aan. Dit was het goeie moment dacht ik en ik ging in de achtervolging. Alleen kon ik het onmogelijk halen tegen 5 ronddraaiende renners. Gelukkig kwam er hulp van Martijn De Meestere. Samen reden we er dan naartoe.


De samenstelling was: Stijn Decraemer, Jens Flamand, Evert Vandromme, Jordy Ganseman, Cedric Vanhoutteghem, Martijn De Meestere en ikzelf. Samen met Evert spoorden we iedereen aan om in een ketting te rijden. Dat lukte ook. Ik had het lastiger in het peloton waar je voortdurend moest optrekken. We reden nochtans 4 km/uur rapper. Op het einde kwamen we nog op 50 meter van het eerste achtervolgende groepje en op 250 van Indiana en Maxime. Helaas werd er teveel gespeculeerd. In de laatste bocht viel ik bijna, gelukkig had ik genoeg stuurmanskunst om mij recht te houden. Indiana won de millimetersprint met Maxime 


en Jules die met Nills. In mijn groepje was Evert de eerste aan de meet, voor Stijn, Cedric, Jens, Jordy en mezelf. Martijn viel net buiten de top-tien. Deze wedstrijd was eindelijk nog eens goed voor het moreel.



Zwevegem 21/05/09 - 32e
Ik had dit jaar nog maar weinig geklommen en dat wou ik een beetje inhalen. In Zwevegem was het parcours wel mooi: zeer lang: 7,6 km en wat heuvelachtig. Ik hoopte dat het droog ging blijven anders zouden er toch wat tegen het asfalt gaan op de smalle baantjes. Er was veel volk van mijn ploeg, dus moesten we een beetje proberen samen te rijden. Het was mijn bedoeling om gewoon wat aanvallend te koersen.

Ik startte vooraan en na een km of 2 trok ik in de aanval. Misschien zou er wel iemand meespringen, dat gebeurde niet, maar toch kon ik een 4 km vooraan rijden,


mede dankzij het afstoppende werk van de ploeg. Het gevoel was totaal niet goed. Ik hield me daarna een beetje afzijdig. Het was een koers waarin iedereen sprong op het wiel van de favorieten. Er was daar een onbekende kerel bij van Bornem Jelle Donders.


Die vertrok en we zagen hem niet meer terug., soms reden we maar aan 25 km/uur. Elke keer de klim naar een molen die boven de omgeving uitstak werd lastiger.


De helft van het peloton moest dan ook lossen. Eén keer waren we weg met een man of 15 en ik zag dat. Ik ging in de aanval, maar sommige ploegmaats waren zo vriendelijk om dat niet door te laten gaan. De rest van de koers was er niet veel animo meer. Een paar kleine aanvalletjes die niet ver droegen.

De laatste ronde zat ik eerst goed gepositioneerd (2de stelling), maar ik verzeilde achteraan en geraakte niet meer vooraan. Ik eindigde 32e, wat toch niet zo goed is. Jelle Donders liep 1 minuut 32 seconden uit op het peloton. De massasprint werd gewonnen door Alexander Maes, Paco Ghistelinck volgde en Jens Flamand viel net naast het podium. Xavier Clement sloot de top-5 af.


de Mol (Izegem) 19/05/09 - 16e
Het was deze week niet ver, op amper 2.5 km van mijn huis ging de koers van start in het gehucht de Mol. Er stond een strak windje en er waren 59 renners aan de start. We moesten 17 keer het traject van 4 km afleggen. Het was een zeer langwerpige rechthoek: Je had een lange strook tegenwind, vals plat, 2 korte stukken schuine wind en een lange baan wind mee. Voor mij waren de verwachtingen niet hoog: Gisteren moest ik met school op uitstap naar Gent en dat was zeer vermoeiend. De favorieten waren: Gregory Vandaele, Stijn Decraemer, Kevin Deltombe, Evert Vandromme . . . 

De eerste 3 ronden was het zeer moeilijk om op te schuiven. Er kwamen bijna geen aanvallen en het peloton verspreidde zich volledig over de breedte van de smalle baantjes. De wedstrijd begon eigenlijk pas met het wegvallen van Gregory Vandaele. Vaak ging ik mee in ontsnappingen, maar die droegen nooit echt lang, ik probeerde ook een paar keer een premie te pakken, tevergeefs. Er waren 2 solisten die een paar ronden konden voorblijven: Een renner van de Brugse velosport en Laurens Loeters. Wanneer Laurens weg was, stopten Maxim en ik mooi af zodat hij toch 4 ronden voorop kon blijven, daarna was hij echt uitgeput.


Op een paar ronden van het einde gingen Stijn Decraemer, Martijn De Meestere en Daan Verschaeve aan de haal. Het peloton joeg op hen en ik draaide mooi mee. Ik kwam tot op 40 meter en vroeg om assistentie, maar die kwam er niet.


Daarna probeerde ik het nog alleen, maar werd voorbij gesneld door het peloton. Ik zat momenteel in een slechte positie en kon niet opschuiven. Inmiddels was Daan Verschaeve van voor gelost en was Kevin Deltombe er alleen naar toe gesprongen. Net op die moment viel er een renner juist voor mij. Toen ik weer bij het peloton aankwam, waren Maxime Farazijn en Miel Pyfferoen weg. ik ging direct naar de kop en probeerde alleen het gat toe te rijden. Er waren nu 6 mannen vooraan - Daan Verschaeve kon mee met Maxime en Miel - en stuk voor stuk goeie renners. Het peloton probeerde nog, maar er was weinig samenwerking. 

De snelsten vooraan waren Stijn Decraemer en Kevin Deltombe en dat bleek ook uit de uitslag. Stijn Decraemer won met een paar lengten voor Kevin Deltombe en nog enkele lengten voor Maxime Farazijn, Miel Pyfferoen en Daan Verschaeve. De pelotonspurt werd gewonnen door Evert Vandromme, die ook voor eigen volk reed. Ik had niet genoeg kracht meer en zat ingesloten, ik werd 16e. Ik was enorm ontgoocheld: ik had zeker de benen om mee te zijn met de eersten. Gelukkig is er volgende week opnieuw koers.


PK De Haan 09/05/09 - 28e
Naar het provinciaal kampioenschap kon niet mee met mijn ouders, maar gelukkig kon de ploegleider mij meenemen, waarvoor dank. De benen voelden niet goed aan. Ik wist niet wat ik moest verwachten. 8 ronden van 8 km werden afgehaspeld aan een hoog tempo. Er waren 94 deelnemers, waarvan ik er één was. De wedstrijd was goed georganiseerd op één puntje na: Bijna niemand wist waar de start was. Zeker een kwartier heb ik gezocht, totdat er iemand zo vriendelijk was het mij te vertellen.

Er werd zeer rustig gestart, de eerste 2 kilometer kwamen er geen aanvallen en bleef alles rustig. Iemand kon dit niet verdragen en stak het vuur aan de lont. Ik ging niet mee, want normaal gezien is de eerste aanval nooit de goeie. Ik liet me een klein beetje wegdrummen en had dat beter niet gedaan, want een paar goeie renners vielen aan en ik kon niet zien wie het waren. Nadat er 9 weg waren (waaronder Jonas Rickaert, Miel Pyfferoen, Ward Goethals ...) viel het stil in het peloton. Bijna direct liepen ze een minuut uit. Daarna was het rijden, rijden, rijden om ze terug te halen. Ik probeerde de organisatie op poten te zetten en dat lukte ook vrij aardig. Vooral onze ploeg en die van Bodysol reden op kop. De jonge renners Roeselare probeerden er daar een stokje voor te steken. Er waren er een paar die zich schor riepen om over te pakken. Ik deed ook mijn werk en er was inderdaad geen vloeiende ketting. Eerst geloofde ik niet dat we de kloof gingen kunnen dicht rijden. Toen ik ze in de verte zag rijden, wist ik dat alles nog mogelijk was. We haalden ze uiteindelijk ook in, maar geen seconde te vroeg. Er was daarna nog één rondje te rijden. 

Ik probeerde nog helemaal vooraan te geraken. Dit lukte ook en normaal ging ik dan nog eens aanvallen, ik had daarvoor te weinig kracht over en wist dat het zinloos was. Ik wou nog wel meespurten, maar ik zat in een verloren positie. Jonas Rickaert won oververdiend de wedstrijd (hij viel nog eens aan in de laatste ronde) voor zijn ploegmaat Cedric Vanhouttegem en mijn ploegmaat Maxime Farazijn. Kevin Deltombe werd 4de (na 2 keer uit klikpedaal te schieten) en Tybo Bogaert 5de. Ploegmaten Arthur Vanlokeren en Laurens Loeters hadden pech. Arthur reed lek 2 ronden voor het einde en Laurens werd teruggepakt net voor de meet. De ploeg was tevreden dat we als een echte ploeg te samen rijden en met de derde plaats van Maxime.


3 mei 2005; duatlon Izegem - 1ste
Vandaag deed ik mee aan een duatlon van mijn school: het Sint-Jozefscollege. Er moest eerst 1 km 800 gelopen worden om daarna 14 km te fietsen en opnieuw te lopen, ditmaal 1 km 600. Ik koos dit boven een 2e koers dit weekend, hoewel zo'n duatlon zeker niet te onderschatten is. De deelnemers waren de sportiefsten van de school tussen 15-18 jaar, dus van het 3de tot het 6de middelbaar. Hoewel ik bij de jongsten was dacht ik dat ik een reële kans had. Er waren 38 deelnemers. Mijn tactiek was simpel: proberen zo weinig mogelijk terrein te verliezen in het eerste deel lopen en een zo groot mogelijke voorsprong te behalen in het fietsen.

Ik had niet veel tijd gehad om te oefenen, daarom tastte ik in het duister, hoewel ik toch een redelijk goeie loper ben. Het gevoel was goed. Ik liep voortdurend samen met een vriend in een groepje die een tweetal achtervolgden. Op het laatste plaatste ik dan een sprintje om zo rap mogelijk te kunnen wisselen. Ik moest in tegenstelling tot anderen die een ander systeem hadden, klikschoenen aandoen. Dit ging niet gemakkelijk en ik zat nu nog maar in zesde stelling. Hierna reed ik in één ruk  naar de twee leiders. Daar aangekomen demarreerde er direct één. Ik bleef zitten en wachtte om de definitieve aanval te plaatsten. Alleen de eerste kon nog een 400 meter in mijn wiel blijven zitten. Daarna was het een gevecht tussen de wind en mezelf. Op de stukken wind mee ging ik gemakkelijk boven de 40, de stukken tegenwind daarentegen niet: Ik mocht me niet opblazen of ik had het zitten in het laatste deel. Mijn doel was geslaagd: Ik had een comfortabele voorsprong van meer dan 1 min 30 op een achtervolgend groepje van ongeveer 10 man. 

De wissel ging wat vlotter en ik kon op mijn "gemak" mijn reis tot de aankomst verder zetten. Dat was relatief natuurlijk want ik had het echt lastig. Uiteindelijk had ik in het lopen maar 20 seconden verloren. 


Mijn triomf was wel niet van lange duur: Na de wedstrijd kreeg ik een allergische reactie (dat is nog gebeurd de laatste weken) en moest ik douchen en een pilletje daartegen nemen. Door omstandigheden ging dit pas na 20 minuten. Als ik dat dan had gedaan, moest ik direct weer terugkomen voor een foto in de krant. Bij het terugrijden had ik een troebel zicht. Bepaalde delen bleven voor mij onzichtbaar en ik kon geen totaal beeld meer schetsen. Tesamen met mijn moeder gingen we naar het ziekenhuis. Daar namen ze een CT-scan en zagen dat er niks verkeerd was met mijn hersenen. Het lag waarschijnlijk aan inspanningsmigraine gepaard gaand met allergie. Na een dagje goed rusten moet het mogelijk zijn weer op de fiets te kruipen.


Lendelede 01/05/09 - 28e
Het was dichtbij en de ploeg wou dat we hier kwamen rijden, Lendelede is nog altijd de gemeente bij uitstek van DJ-Matic. Op een zeer bochtig parcours moesten we 16 ronden van 4 km afleggen. Er waren totaal geen verwachtingen voor mij: Vorige week was ik 4 dagen ziek en 's morgens moest ik nog een pilletje tegen allergie nemen. Dat vermindert ook je prestaties. Ik betwijfelde zelf of het mythische nummer 51 dat ik kreeg mij zou helpen. Het was zeer warm, dus drinken was de boodschap. 69 renners schreven zich in. Er moest en zou een renner van onze ploeg winnen.

Vanaf het begin werd er de beuk in gegooid. Het tempo lag voortdurend rond de 45 km/uur. Van in de eerste ronde moest een deel van het peloton afhaken. Er moest alleen iedere keer hard geremd worden voor de bocht en nog harder opgetrokken erna. De vele uitvalspogingen droegen wel niet lang. De eerste echte ontsnapping was van ploegmaat Joy Vanmarcke. Hij demarreerde en 2 renners vergezelden hem wat later, Indiana Slabbinck en Brecht Craeymeersch. Ook Maxime Farazijn en Jonas Rickaert reden naar de 3. En de laatste renner die het gat toe reed was Paco Ghistelinck. Het peloton joeg bij momenten heel hard achter hen, soms viel het stil. Ik dacht dat ze weg waren. Toch viel ik aan. Veel ruimte kreeg ik niet. Na halfweg wedstrijd werden 3 van de 6 ingehaald: Maxime, Jonas en Joy. De andere waren voorgoed weg. We kregen orders van de ploeg om de boel op slot te zetten. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ze al rap 1 minuut voorsprong hadden. Bij elke demarrage was er wel iemand van onze ploeg mee. Er bleven er toch nog 4 uit de greep van het peloton.

Op het laatste zat ik nog relatief fris. In de laatste ronde probeerde ik het op een hellend stuk tegen wind. Ik moest te veel energie steken in het wegrijden, zodat er van voor blijven niet veel sprake meer was. Op een km van de meet werd ik ingehaald. Ik werd 28e omdat ik niet meer mee sprintte. Paco had het afgemaakt en won voor Indiana Slabbinck en Brecht Craeymeersch. Van de achtervolgers was Niels Houtekier de sterkste. De pelotonsprint werd gewonnen door Jeroen Cannie, voor Maxime. Ik was nog relatief tevreden over mijn wedstrijd.


Snaaskerke 18/04/08 - 29ste
Het was misschien ietwat kort na het Pk, maar ik besliste om te koersen in Snaaskerke. Het was de enige koers van heel het weekend in Oost- en West-Vlaanderen. Er werden dus heel wat renners verwacht. De jongens die in de Haspengouw tour reden, mochten wel niet meedoen. Ze moesten daarvoor 5 dagen wachten. Er waren er uiteindelijk 127. 12 ronden van 5.625 km (=67.5) werden afgelegd en iedere ronde was er voor de eerste 3 keer een premie van respectievelijk 20, 10 en 7.5 € te verdienen. Dat verklaarde waarom er zoveel demarrages waren net voor de aankomst. Het parcours was prachtig en de zon scheen.

Ik stond helemaal vooraan bij de start en net erna testte ik eventjes de benen. Die voelden goed, maar niet super aan. In de eerste ronden gebeurde er niet zoveel merkwaardigs. In de 3 ronde kwam er dan een serieuze ontsnapping: 4 man reed weg. Ik dacht dat dit wel eens de juiste ontsnapping kon zijn en ging in de tegenaanval.


Kevin Deltombe en Jonas Rickaert gingen mee. Na een paar honderd meter viel Jonas weg. Kevin en ik probeerden er dan naar toe te rijden. We kwamen niet zoveel dichter en ik kwam kracht te kort. Ik keek eens achter me en zag dat het peloton naderde.


Net daarna viel Kevin nog eens aan. Ik liet me inlopen. Een halve ronde later was alles weer speelbaar na een hergroepering, hoewel de helft van het peloton de rol moest lossen. De beslissende aanval was van Jens de Meyere. Samen met Ruben Vanderhaeghen viel hij aan. Op dat moment zat ik achteraan voeding te eten. Een beetje later reden er nog eens 6 renners naar toe. 

Er was weinig tot geen organisatie in het pak. Op het einde zat ik helemaal vooraan voor de sprint. Op 150 meter van de meet zat ik nog goed tot er iemand voor mij in de remmen gaat. Ik verloor hiermee veel plaatsen. Toch was ik nog 21ste in de massasprint. Kevin Deltombe won die voor Jonas Rickaert en Jonas Lammens.


Ruben Vanderhaeghen won in een millimetersprint voor Jens de Winne en Gregory Vandaele. De conditie is aan het stijgen, ik moet nu gewoon zorgen dat ik enkele malen niet tegen de tarmac ga. 

16 april 2009; PK tijdrijden Ruddervoorde - 10e
Na een week en een half geen competitie ging ik van start in Baliebrugge (Ruddervoorde). Mijn verwachtingen lagen iets lager dan vorig jaar omwille van de iets mindere conditie. Toch ambieerde ik een top-10 plaats. Het parcours was 7,9 km lang, wat op zich geen probleem was. Mijn starttijd was 6u 08. Voor de gelegenheid kwamen mijn ma en een vriend mee; dat was tof. Het enige wat ik niet had en sommigen wel was een tijdritfiets. Ik zou nooit durven zeggen dat ik met een tijdritfiets top zou gereden hebben (daarvoor was de tegenstand te sterk); maar het ging hooguit enkele seconden gescheeld hebben. We hadden wel een tijdritbeugel op het stuur geplaatst.

Net zoals voor iedere tijdrit ston ik ook hier weer supernerveus aan de start, want je weet dat je jezelf volledig zal moeten geven. Ik vertrok, reed in een constant tempo en deed zeker genoeg omwentelingen, op een kleinere versnelling weliswaar.


Dat grote verzet kan ik nog niet goed ronddraaien, daarvoor zijn mijn benen nog te smal.  Voor de rest deed ik alles goed: indelen, bochten inschatten. Wat mijn ouders nu wel opmerkten door in de volgwagen van de ploeg te zitten, was dat mijn rug wat meer gekanteld naar rechts staat. Wellicht een gevolg van m'n valpartijen dit jaar. De ploegleider schreeuwde me op sommige momenten echt vooruit. Naarmate de tijdrit vorderde, kwam ik dichter bij de voor mij gestartte Tybo Bogaert. Dit gaf nog een kleine impuls, maar ik was al leeg gereden. Uiteindelijk kwam ik nog tot op 16 seconden van hem.

Mijn eindtijd was 11 min 41 seconden, dit was niet om naar huis over te schrijven. Het kwam dan ook als een verrassing dat ik nog 10de werd. Ik hoop dat de conditie nu aan het groeien is zodat ik goed kan zijn in de zomer. Er waren er 2 outstanding op dit PK: Seppe Verschuere en Kevin Deltombe. Kevin haalde het nipt met 3 sec. voor op Seppe in een tijd van 10 min 42. Ploeg- en trainingsmaat Arthur Vanlokeren sloot het podium af. Een succesdag voor onze ploeg want bij de 2dejaars haalde Paco Ghistelinck de overwinning binnen en bij de dames nieuwelingen Lisa Bogaert.


Rhisnes 05/04/09 - achteraan peloton
Ik was geselecteerd door de ploeg voor de beker van België in Rhisnes. Dit kon ik natuurlijk niet weigeren, hoewel de conditie beter kon na de examens en enkele zware koersen. Het startuur werd een paar keren veranderd: Uiteindelijk werd het 15 u. Voor een Beker van België was de organisatie niet ideaal. Waar er overal auto's en obstakels waren, stonden er geen seingevers. Voor de rest was het mooi heuvelachtig parcours met aangename temperaturen. Elke ploeg mocht 5 renners selecteren, zo waren we met 144.

Zoals bij iedere belangrijke koers was het hier ook weer drummen en trekken. In het begin plaatste ik me goed vooraan om valpartijen te vermijden, daarna ging ik stelselmatig achteruit in het peloton. Aan demarrages was er geen gebrek: de periodes waarin er nemand aanviel, waren zeldzaam. Eerste deden we een grote toer met één steil klimmetje om daarna enkele heuvelachtige lokale ronden van 5 km af te leggen. Mijn gevoel was niet echt goed en ik moeide me weinig in de debatten. 
Twee ronden voor het einde viel de definitieve beslissing: 4 renners reden weg. Jasper de Buyst, Tom Mertens, Daan Myngheer en Sean Martens. Zij sprintten voor de overwinning. Jasper de Buyst won voor Tom Mertens, op enkele seconden Daan Myngheer en net voor het peloton Sean Martens. De pelotonsprint werd gewonnen door Boris Beelen voor ploegmaat Paco Ghistelinck. Ik finishte achteraan het peloton. Onze ploeg werd 7e in het clubklassement.

Dit verslag kwam zo laat, omdat ik op maandag om 6 u 30 op fietsstage van het leger vertrok naar Leopoldsburg. We trainden op de weg, in het veld, op een wasbord en op de piste. We leerden ook heel wat over defensie. De stage was gedaan vrijdag. Die week was tof, maar zwaar en daardoor rijd ik in het weekend niet.
Zie ook blog.


Viane-Moerbeke 29/03/09 - gevallen maar toch uitgereden
Ik was klaar om revanche te nemen t.o.v. vorige week. De weersomstandigheden waren perfect: frisjes met veel zon. Het was de openingskoers van de topcompetitie en mijn broer had hier 4 jaar geleden gewonnen. Het zou een zeer zware wedstrijd worden: De Bosberg, de achterkant van de Muur van Geraardsbergen en 18 km meer dan vorige week. Eerst een grote ronde van 23 km en daarna 5 lokale ronden van 9 km. 170 man stond paraat.

Nog nooit was het zo nerveus in het begin. We moesten om te beginnen eventjes achter de auto rijden en daarin in vielen al heel wat renners. Als we "losgelaten" werden vielen er ook. Ik was nochtans zeer voorzichtig, maar ik viel toch. Het was gelukkig niet zo zwaar en ik kon door rijden, al moest ik nog mijn polar bevestigen. Ik had zo'n 30 seconden verloren juist voor de achterkant van de Muur. Een 500 meter later zat ik al dicht bij het peloton, maar dan vielen er nog waardoor de auto's stopten en ik ook. Ondertussen waren al 4 renners weg gereden. Op de Bosberg ging ik goed vooruit en ik kon gelijke tred houden met het peloton. Daarna schoven de auto's op en ik kon niet aanpikken omdat ze te snel reden. Ik dacht dat ik er niet meer bij ging geraken. Met een groepje probeerde ik de kloof te dichten. Ik moest voortdurend op kop rijden en de krachten waren bijna op. Op dat moment was er even wapenstilstand in het peloton waardoor we wel succes hadden na 10 km achtervolgingswerk. Die wapenstilstand was stilte voor de storm: De klim naar Onkerzele lag nu op ons pad. Ik was totaal nog niet gerecupereerd, maar schoof toch op om niet gelost te worden. De grote ronde zat er dan op.

Ik was van die inspanning kapot en bij iedere aanval zat ik met betonnen benen. Ik dacht serieus aan stoppen door krampen. De koplopers waren nu met 7, maar werden ingelopen door het werk van de mannen van Bodysol die geen mannetje meehadden. In de voorlaatste ronde gingen Whytic Priem en Robin Van Goethem aan de haal. Dat was de goeie ontsnapping en een zevental anderen reden er naar toe. In de laaste ronde was er een valpartij van 2 renners. Ik week uit en stond op de trappers.Nu kreeg ik zo'n kramp dat ik van de fiets moest, op het gemak reed ik dan naar de aankomst. Ik vond het nog niet zo erg, want ik ging me toch niet met de debatten moeien in de sprint. Martijn Degreve won voor Robin van Goethem en Joachim Vanreyten. 

Dank opnieuw aan de mensen van het Rode Kruis die achteraf mijn schaafwonden verzorgden. Ik ben goed op weg om pechvogel van het jaar te worden, maar je weet wat ze zeggen: na regen komt zonneschijn.


Sint-Lodewijk-Deerlijk 22/03/09 - pech
Het was weer een dilemma: Waar zouden we koersen? Het werd uiteindelijk Deerlijk. Ik had vandaag totaal geen verwachting, gewoon wat aanvallen en meerijden met het peloton. Er moesten 10 ronden van 5 km afgelegd worden, met aankomst op de olieberg die toch redelijk wat voorstelt. Ik had het niet verwacht maar de benen waren niet zo slecht. Er stonden niet zo veel coureurs aan de start, 77.

De start verliep vlekkeloos, maar ik zat ietwat vanachter. Op de olieberg schoof ik op. Een 500 meter later wist ik dat deze koers een drama ging worden. Mijn zadelring stond niet echt goed en door een put in het parcours kwam het los te staan. Er gingen allerlei scenario's door m'n hoofd. Ik dacht er aan om misschien eventjes te stoppen en met een umbraco het weer vast te vijzen, of de reservefiets te pakken en mijn vader de koersfiets laten herstellen en een ronde later opnieuw verwisselen van fiets. Ik koos voor het tweede. Ik trok goed door voor en op de olieberg, omdat ik dacht dat hij daar zou staan, ik zag hem helaas niet en moest nog een ronde bijdoen. Dit begon vreselijk veel pijn te doen aan mijn rug en benen. Het gaat nu eenmaal niet om in zo'n positie te fietsen: Het zadel stond nu helemaal op het laagste. De volgende keer de olieberg op, veranderde ik van gedacht. Als ik vanachter reed zou ik hem beter zien. Ditmaal zag ik hem ook en stopte. Helaas had hij de reservefiets niet bij. Ik moest nu opnieuw de fiets op voor nog een ronde. Met dat stoppen had ik 30 seconden verloren: De schoenen wilden niet direct in de klikpedalen.

Nu moest ik dus nog een ronde bijdoen. Ik maakte als een razende jacht op het peloton, hierbij raapte ik velen op, maar ze konden jammer genoeg niet aanpikken. Na 2,5 km kwam ik op 100 meter. Nu moest ik natuurlijk weer van fiets wisselen. Dit ging vlot, maar ik verloor toch weer 150 meter. Ze zaten jammer genoeg in het peloton niet stil, inmiddels waren 3 renners in de aanval getrokken. Hierna kwam ik aansluiten bij Jentel Bogaert die ook door pech was achteruitgeslagen. We werkten goed samen. Op de olieberg ging ik er echter alleen vandoor, maar nu moest ik opnieuw verwisselen. Dit ging vlot en ik reed weer bij Jentl. Bijna al mijn krachten waren op. We kwamen eventjes nog dichter, maar daarna vergrootte onze achterstand stelselmatig, je kan niet eeuwig blijven vechten tegen de grote massa. 2 ronden voor het einde werden we uit koers gehaald. In al mijn koersen nu heb ik nog geen 1 keer voluit kunnen gaan, ik word er moedeloos van. De drie die er in het begin vandoor gingen haalden het ook: Niels Houtekier won voor Robbe Dupont en Louis Convens. Martijn Degreve had geprobeerd de sprong te wagen. Hij bleef steken op 10 seconden. Paco Ghistelinck won de massasprint voor de 5de plaats.


Ieper 15/03/09 - val
Deze koers stonden we weer voor een totaal vernieuwende ervaring. In Ieper moest er eerst een grote ronde van 34 km afgewerkt worden en daarna 2 lokale ronden van 7 km. De benen voelden goed aan, het was prachtig weer en het was een prachtig parcours. Kortom alles wat je wil hebben. Hoewel deze koers voor geen enkel klassement telt, waren er toch 120 renners en daarbij heel wat kleppers. Ik wou er totaal in vliegen.

Naar mijn mening was dit niet echt een nerveuze koers. We moesten eerst een heel eind langs een grote baan rijden, er waren veel ontsnappingen die niet ver droegen. Ik wist dat ik vooraan moest zitten wanneer we een klein klimmetje op moesten op een smal baantje. Dit was ook het geval. Mike De Bie trok alles in brokken. Ik zat waar ik moest zitten: vooraan. Het splitste een renner of 2 voor mij, maar ik kon de kloof dichten. Mike De Bie en nog een paar andere renners hadden een serieuze ravage aangericht. Het peloton van 120 was uitgedund tot één van 50.


In de volgende strook zijwind werden er nog coureurs gewoon uitgewaaid. Ik voelde me goed, maar ik had het wel lastig. Door de zijwind werd alles op een lint getrokken en een rond punt bracht hier geen verandering in. Net na de rotonde maakte een renner plots een manoeuvre naar links. Hierdoor viel Kim Van Leemput, ik zat er net achter en kon hem niet ontwijken. Het schijnt dat het weer spectaculair was: Mijn fiets en ik werden weggecatapulteerd. 

Ik viel pijnlijk op mijn schouder en hoofd. Net zoals op het clubkampioenschap kon ik niet meer verder rijden. Deze keer was ik echt zeer ontgoocheld: In een sterk bezette koers zat ik vooraan en had goeie benen. Normaal gezien is er gelukkig niks gebroken. Opnieuw veel schaafwonden. Dit was een serieuze opdoffer. Met het vooruitzicht op zware koersen als Moerbeke-Viane en misschien Rhisnes wou ik conditieritme opdoen. Helaas ging dat niet aangezien ik maar een goede 20 km heb gereden. 
Ploegmaats Arthur & Maxime sprintten naar een knappe 5e en 9e plaats.


Lierde 07/03/09 - 40e
Ik opteerde voor de koers in Lierde  want ik dacht dat het daar een mooi parcours zou zijn en dat er hard gekoerst zou worden. Er waren wel nog problemen door dat spuitje van vorige week. Net als in Staden had ik geen goeie benen. We moesten 54 km afleggen over 9 ronden. Dit was  totaal niet mijn traject: Het waren van die korte kleine klimmetjes, waar je met de macht op moest gaan. 94 renners waren klaar om te vertrekken, maar er werd eerst nog een minuut stilte gehouden voor de vroegere sponsor van de koers in Lierde.

Deze keer werd er relatief rustig gestart, maar er kwam direct een spervuur van aanvallen, onder meer van Bryan Rossignol. Meestal ging het zo: er werd niet echt rap gereden in het peloton, er demarreerde een renner, meestal werd er niet direct geantwoord, na een halve minuut kwam dan de reactie en gingen we snel naar de vluchter(s), daarna bleef het eventjes rustig. In de tweede ronde kon ik mij van het peloton scheiden. Ik kreeg eventjes een vrijgeleide en kon toch een paar kilometer op kop rijden. In deze koers waren er zoveel aanvallen dat je gewoon niet altijd mee kon zijn. Eén keer zag ik echt wel gevaar van zo'n ontsnapping en probeerde naar voor te rijden, wat niet zo evident is als alles op een lint is. Het jammere was dat ook deze ontsnapping niet bleef duren. Ik ging dan zelf in de aanval omdat ik wist dat iedereen moe was, helaas zaten er te veel renners in mijn wiel. Bijna direct hierna demarreerde er een coureur en niemand had zin om het gat toe te rijden. Hij had een grote voorsprong te pakken en niemand reageerde. Dit was in de derde laatste ronde. 

Er zouden er zeker wel nog naar hem toe rijden, dus moest ik attent zijn. Juist als er 4 renners de sprong wagen zat ik vanachter. Die vijf mochten sprinten voor de zege. Jonathan Vlaeminck won zeer verdiend voor Ruben Van Der Haegen en Michael Cools die ook heel actief was. Ik kon me niet plaatsen voor de sprint en werd teleurstellend 40e. Ik hoop dat het volgende week beter zal zijn.


Staden 01/03/09 - 20e
Vandaag stond de koers in Staden op het programma. Mijn ouders konden niet, maar gelukkig pikten de ouders van Arthur Vanlokeren mij op, waarvoor dank. Zeer hoge verwachtingen had ik niet na mijn val van vorige week en doordat ik een spuitje tegen tetanos en nog wat ziekten kreeg; zoiets maakt je wat grieperig. Ditmaal waren er 45 kilometers af te leggen met 90 deelnemers. Toppers zoals Ruben Boons, Whytic Priem en Giorgio Derycke tekenden present.

Na een slechte start was de opdracht om zo rap mogelijk vooraan te komen. Er werd redelijk nerveus gekoerst, maar ik denk dat dat bij iedere nieuwelingenkoers zo zal zijn. Ik had geen superbenen en had soms moeite met het vele optrekken na aanvalletjes. De eerste drie ronden reed Belgisch kampioen Ruben Boons alleen voorop. Vele malen kwam het peloton dicht, maar het viel dan iedere keer stil. In de 4de ronde demarreerden er 3 renners die zich ook eventjes van het peloton konden scheiden. Ikzelf was ook actief, ik koerste meestal vooraan en trok een paar keer in de aanval. Als we met een groepje wegreden viel het op één of andere manier altijd wel stil. Ik wist op 2 ronden van het einde al dat er een massasprint aan zou komen. Toch probeerde Whytic Priem het nog in de laatste ronde. Hij werd gegrepen.

Ik moest op het laatste nog veel renners inhalen en dan zat ik perfect in 5de positie. Dan kwam er plots veel volk van alle kanten en toen er van links plots een renner de sprint aantrok zat ik helemaal ingesloten. Toch werd ik nog 20ste. Ploegmaat en trainingsmakker Arthur Vanlokeren won prachtig de sprint als eerstejaars voor Ruben Boons en Whytic Priem. Zelf was ik ook tevreden van mijn koers


Marke clubkampioenschap 26/02/09 - val
Ik heb er lang naar uitgekeken: mijn eerste koers bij de nieuwelingen. Deze keer bevond het parcours zich in Marke en het had 1 redelijk zwaar klimmetje. Het werd zeer goed georganiseerd. De deelnemende ploegen van onze categorie waren: CT DJ-Matic Kortrijk, CT Nicca Langemark, Tieltse renners en CT Force. Dit zou een totaal vernieuwende ervaring worden dacht ik voor aanvang van de wedstrijd. Ik had goeie benen. Eerst mochten de juniores starten, dan wij en uiteindelijk de beloften en elite zonder contract. We hadden dus met de nieuwelingen de koers van de juniores (van DJ-Matic) gezien en we wisten dat het anders moest gaan: zij reden het gat op elkaar toe en als er andere renners demarreerden lieten ze begaan. Wij gingen koersen als 1 blok

Er werd net zoals bij de aspiranten rap gestart. Op het einde van de eerste ronde plaatste Bryan Rossignol een aanval. Ik ging mee en wou dus niet het kloofje dichten, hij dacht dat ik dat wel wou doen en vertraagde. Ik ging door en had een kleine voorsprong. Dit was enkel om de benen te testen. Na 500 meter kwam er een renner van CT Force aansluiten. Ik had geen zin om me nu al op te blazen en pakte dus maar lichtjes over. Eventjes later werden we ingelopen. Bijna heel de koers koerste ik vooraan. In ronde 2 kon er nog een renner van onze ploeg een gat maken, maar hij werd kort hierachter opgeslorpt door een peloton waarin 59 renners startten. De 5de ronde kon ik me niet meer bedwingen: Ik zat in 2de positie, in het wiel van ploegmaat Maxime Farazijn, en demarreerde net voor de top van de klim. We waren weg met een 8-tal man. Ik vroeg aan Maxime om over te nemen met mijn linkerarm en week uit naar rechts, maar op dat zelfde moment stak Maxime mij rechts voor. Ik kon me niet recht houden en viel aan een snelheid van ongeveer 40-45 km/uur. Het schijnt dat het zeer spectaculair was. Ik had te veel pijn en moest opgeven.

Ik werd door de ziekenwagen meegenomen naar de EHBO-post. Daar werd ik zeer goed verzorgd, waarvoor dank. Mijn wonden vallen al bij al nog mee: Er is niks gebroken, 2 grote wonden op mijn heupen, 1 op mijn schouder en nog een paar kleine schaafwondjes op mijn ellebogen en knieën. In de 6de ronde viel de beslissing: Paco Ghistelinck en Joy Vanmarcke reden weg uit het peloton. Ze konden door het goeie afstopwerk in 1 ronde 53 seconden pakken. Na enkele ronden reed Paco nog eens weg van Joy. Hij kon het uithouden tot op de meet en won voor Joy en Bryan die een kleine voorsprong had. Met een machtige sprint werd Arthur Vanlokeren 4de en Maxime 5de. Zo is de top 5 helemaal van DJ-Matic. Ik was tevreden met mijn prestatie, ik weet nu dat ik niet zo slecht ben als ik voordien had gedacht. We zullen zien in het vervolg als ik mee zal kunnen spelen in sterkere koersen.